Έκαψαν που λες τον Καϊάφα. Πέρα από τους ανθρώπους που έχουν από μόνοι τους φορτωμένη στις μνήμες μας τη βαρύτητα της απώλειας - και δεν πρόκειται να γυρίσουν και θα τρίζουν ανάμεσα στ' αποκαήδια τα κόκκαλά τους - κάηκε κι ο Καϊάφας, ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά μέρη της μπουρδελοχώρας αυτής. Δεν επιτρέπεται να μιλάμε άσχημα, αλλά έκαψαν και τον Καϊάφα, έκαψαν και τη Μάνη, έκαψαν και τον Ταϋγετο, έκαψαν και την υπόλοιπη Πάρνηθα (εκτός από το καζίνο), έκαψαν κάποιες ντουζίνες ανθρώπων και κάποιες χιλιάδες δέντρων που θα κάνουν κάποια εκατομμύρια χρόνια να ξαναγεννηθούν αν αθροίσουμε τα χρόνια που κουβαλούσαν. Μπροστά στις ανθρώπινες απώλειες θα μπορούσε να πει κάποιος πως δεν είναι τίποτα ένα δάσος. Κι όμως, πόσες ανθρώπινες απώλειες θα σημάνει μακροπρόθεσμα η απώλεια ενός δάσους; Δυστυχώς, όταν θα έρθει η ώρα να το διαπιστώσουμε δε θα είναι λίγες και θα είναι αργά.
Αύριο, σήμερα, αργά, νωρίς, με τα πουκαμισάκια ανοιχτά, με τα μάτια μαύρα από το ξενύχτι και το κατάλληλο μακιγιάζ, θα βγουν κι οι μέντορές μας, οι πολιτικοί μας ταγοί, τα πονεμένα προσωπάκια τους ίσα που δε θα δακρύσουν για την καταστροφή. Ακόμα κι εκείνοι οι ίδιοι που υπερψήφισαν το άρθρο 24 δίχως ντροπή, στις προεκλογικές τους υποσχέσεις θα βγουν να μιλήσουν με λόγια δυνατά και σταράτα. Θα τα πουν έξω από τα δόντια και μέσα από αυτά θα γελούν, γιατί κανένας από εμάς δε θα πάρει μια πέτρα να τους πάρει στο κυνήγι, δε θα πάρει ένα αναπτηράκι να βάλει φωτιά στα μπατζάκια τους, δε θα πάρουμε εν τέλει την οργή μας - την οργή του λαού, κατά την προσφιλή τους έκφραση - τοις μετρητοίς για να τους ξεμπροστιάσουμε και να τους ξεφτυλίσουμε. Ολόκληροι πρώην υπουργοί (ξέρουν όλοι για ποιον μιλάω) είχαν υποστηρίξει ότι ο Καϊάφας δεν είναι λίμνη που έχει επαφή με τη θάλασσα, η ΕΤΑ (όχι της Ισπανίας, αυτή η άλλη που έχει αποφασιστεί εδώ και χρόνια να ξεπουλήσει όλη την Ελληνική γη, που μια είναι Εταιρία Τουριστικής Ανάπτυξης και μια γίνεται Εταιρία Τουριστικών Ακινήτων και γύρευε πώς θα την πουν σε λίγο) τον είχε παρατημένο στην μοίρα του δίχως έναν κάδο ανά κάποια μέτρα, η τοπική κοινωνία ας μην το κρύβουμε αδιαφορούσε και οι μόνοι που νοιάζονταν έστω λίγο είναι κάποιοι ρομαντικοί κατασκηνωτές ή κάποιοι αληθινοί αγωνιστές που προσέφευγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας ή ακόμα και στην κατ' όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση για να μην περάσει ο νέος καταπληκτικός δρόμος που βαφτίζεται Ιόνια οδός - ένα έργο πνοής για την δυτική Ελλάδα όπως το το λένε (έτσι δε βαφτίζουν όλα τα εκτρώματα σήμερα και πάντα μετά τη μεταπολίτευση; ) με την υπογραφούλα του αγαπητού Σουφλιά, αλλά και με τις προεγκρίσεις άλλων δεκάδων ή εκατοντάδων πολιτικάντηδων και επίδοξων λαμόγιων. Μόνο παγκόσμιους αγώνες θαλάσσιου σκι - ναι, αυτούς που όλοι λένε πως καταστρέφουν τους υγροβιότοπους, γιατί ήταν υγροβιότοπος ο Καϊάφας - μπορούσαν να οργανώνουν, να χαίρονται και να καταστρέφουν, αλλά λίγο προσοχή δεν μπορούσαν να δώσουν σε αυτήν την κουκκίδα του χάρτη. Τον τελευταίο χρόνο είχε κλείσει ακόμα και το περίπτερο που υπήρχε εδώ και χρόνια, ένα ταβερνάκι που βρισκόταν και τάϊζε τους επισκέπτες είχε κλείσει κι αυτό, και είχε μείνει μόνο το παλιό κτίριο του ΟΣΕ που είχε γίνει καφέ με αφεντικό έναν ανεκδιήγητο τύπο που δε σέρβιρε τους κατασκηνωτές όταν δεν φορούσαν μπλούζα, τους έδινε ζεστά μπουκαλάκια νερό και κάθε τρεις και λίγο καλούσε την αστυνομία για να τους γράψουν για ελεύθερο κάμπινγκ που πλέον εδώ και δυο δεκαετίες απαγορεύεται - ό,τι υπαγορεύει δηλαδή η πατροπαράδοτη ηλειακή φιλοξενία ενώ όλοι ξέρουμε πως μόνο οι "άπλυτοι προλετάριοι των παραλιών" αγαπούν τη φύση και γίνονται ένα μαζί της αντί να πάνε να μείνουν σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο με πισίνα - ενώ η θάλασσα είναι δίπλα!!!!
Πόσο ντρέπομαι που μπήκα το '95 στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, αυτών όλων που παιδεύουν και βιάζουν τη φύση μας, τις πόλεις μας, τη ζωή μας δίχως να κοκκινίζουν ένα δράμι. Αλήθεια λέω, ντρέπομαι περισσότερο που μπήκα παρά που για 6 μαθήματα δεν την τέλειωσα κι ο πατέρας μου το 'χει καημό. Κι έρχεται κι ο διάολος κάθε μέρα και μου λέει: "τι το θέλεις το κωλοπτυχίο; Θες να γίνεις κι εσύ γλυκός υπάλληλός μου στην εξ' ορισμού παρανομία, θαμώνας στις αμαρτωλές πολεοδομίες, στις μονόφθαλμες αρχαιολογικές υπηρεσίες ή στα απαρχαιωμένα δασαρχεία με αεροφωτογραφίες του 50;" και λέω μέσα μου, λες να άλλαξε ο διάολος και πάει να με προφυλάξει απ' το κακό; Ντρέπομαι που σε όλη τη διάρκεια αυτής της φοίτησης δεν υπήρχε ένα μάθημα επαγγελματικής δεοντολογίας και ηθικής, ανάμεσα στα μαθηματικά, στη φυσική και στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που μετριούνται και πληρώνονται αδρά. Και όλοι κάνουν - κάνουμε - τα στραβά μάτια. Λαμόγια πάνε και κάνουν επενδύσεις 200 μέτρα από αρχαιολογικούς χώρους και η αρχαιολογία παίρνει αποφάσεις γιατί έπεσε τηλέφωνο από τον κ. τάδε χωρίς μια ενδεικτική τομή στο έδαφος. Και μεθαύριο, τα ίδια λαμόγια, με κάποιον έμμεσο τρόπο θα βρεθούν μπροστάρηδες σε οικολογική πολιτική και θα πουλάνε οικολογικό προφίλ.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, έκαψαν τον Καϊάφα. Βρήκα πριν μια βδομάδα τον Θρασύβουλο, μισομεθυσμένο στο καφενείο του Βάκρου να μου λέει πως περιμένει να μεγαλώσει ένα χρόνο ο γιος του για να τον πάρει του χρόνου το καλοκαίρι και να κατασκηνώσουν τσίτσιδοι στον Καϊάφα. Να μου λέει: "Γράψε το άρθρο που μου 'λεγες γιατί είσαι από κει, αν δεν τους φωνάξεις εσύ θα τον πάρουν, θα τον καταστρέψουν τον Καϊάφα, θα τον φάνε", κι εγώ να του απαντάω ναι, θα το γράψω, κάτσε να χαλαρώσω λίγο με τις δουλειές και θα το γράψω. Κι όταν τον ρωτούσα αν θα έρθει σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας αν την οργανώσω μέσα στον Αύγουστο, σηκωνόταν όρθιος, και μου 'λεγε "πες στο Βάκρο να με βρει και θα είμαι εκεί". Αλλά δεν πρόλαβα να το γράψω το κείμενο, δεν πρόλαβα να το δημοσιεύσω, δεν πρόλαβα να μαζέψω κανέναν να κατέβουμε μέσα στο δάσος όρθιοι (τώρα μόνο σκυφτοί θα περπατάμε στα καμμένα δέντρα) και να φωνάξουμε πως ανήκει σε όλους και πως πρέπει να το προστατέψουμε από αλήτες πολιτικούς, από αλήτες τοπικούς, από αλήτες της τηλεόρασης που με τα κορκοδείλια δάκρυά τους θα σβήναμε δεκάδες φωτιές αλλά τα φυλάνε για να γεμίσουν τις πισίνες τους στα βόρεια προάστεια, που κι αυτά παραλίγο να καούν. Κι όταν 300.000 στρέμματα κάηκαν στην Αιγιαλεία δόθηκαν υποσχέσεις αλλά ουσιαστικά τίποτα άμεσα. Όσο άμεσα κάηκε ένας από τους τελευταίους παραδείσους της Πελοποννήσου και της Ελλάδας ολόκληρης - ο Καϊάφας ντε, γι' αυτόν μιλάω τόση ώρα! Και την προηγούμενη βδομάδα βγήκαν στους δρόμους οι πληγέντες της Αιγιαλείας για να ζητήσουν χρήματα. Και τι έγινε; Και τι έγινε που βγήκαν στους δρόμους παρόλο που έχουμε εκλογές σε λίγο; (Μην είναι τυχαίο πως δεν δόθηκαν σχεδόν καθόλου μεταθέσεις σε εκπαιδευτικούς στο τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά τώρα που έχουμε εκλογές γίνεται χαμός με τις αποσπάσεις και όταν θα έρθει η ώρα, δε θα υπάρχουν καθηγητές σε κάποια σχολεία να διδάξουν;;;; )
Τόσα χωριά, τόσα κορμιά και τόσα ζωντανά είναι στάχτη και κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους, τρίζουν τα δοντάκια τους από αγωνία για το πότε θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την περίσταση, πότε θα καταλαγιάσει η μπόρα και θα ξεχαστούν όλα, για να πάνε να βάλουν το πρώτο παλούκι-σύνορο, στην εκ του πυρός γεννόμενη περιουσία τους. Και μετά από χρόνια, όταν οι μπόρες θα πέφτουν η μια μετά την άλλη, θα πνίγονται οι νέοι κάτοικοι, θα διαμαρτύρονται γιατί δεν έγιναν τα κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα, στους τόπους που οι ίδιοι καταπάτησαν, οι ίδιοι βρήκαν ως περιουσία από ένα παλιό χαρτί που δηλώνει την ιδιοκτησία τους - κάποτε τσιφλίκι του πατέρα τους, δώρο του βασιλιά, του δικτάτορα, του κατακτητή, του κάθε αλήτη που έχοντας το μαχαίρι και το πυρ, μοιράζει κατάλληλα κι εμείς κοιτάμε τους μπράβους να κλείνουν τις ακτές και τις παραλίες και να μας ζητάνε εισιτήριο.
Κι εμείς τι κάνουμε; Θα πάμε να τους ψηφίσουμε πάλι όπως και την προηγούμενη φορά; Ή θα θυμηθούμε πόσες χιλιάδες στρέμματα έχουν αποχαρακτηριστεί από τις δυο παρατάξεις που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση από το 74 και μετά και θα τους μαυρίσουμε και θα τους ρίχνουμε μια καρπαζιά κάθε φορά που θα ξανασηκώσουν κεφάλι συνέλληνες; (όπως λέει κι ένας καραγκιόζης που δε θυμάμαι το όνομά του και μου έχουν πει πως βγαίνει στην τηλεόραση - πούλα πούλα πούλα...).
Για λίγα λεπτά θα έχουμε στα χέρια μας και το μαχαίρι και το καρπούζι. Ας τα χρησιμοποιήσουμε σωστά σε λιγότερο από ένα μήνα. Κι ας χρησιμοποιήσουμε και τη φωνούλα μας και την πένα μας και το αυστηρό μας βλέμμα και για κάτι σημαντικό επιτέλους κι όχι μόνο για να βγάζουμε τα ματάκια μας.
Με μια απέραντη στεναχώρια κι έναν θυμό που σιγοβράζει,
Ν.Λ.
ΚΟΥΙΖ: Οι σημερινοί πολιτικοί, μετά την καταστροφή που έχει συμβεί ποιο ρόλο πιστεύετε ότι παίζουν καλύτερα;
Α. Του διασημότερου εμπρηστή της Ιστορίας, Νέρωνα;
Β. Του Αρχιερέα Καϊάφα;
Γ. Του Καϊάφα της Ηλείας;
Δ. Του Πόντιου Πιλάτου και θα νίψουν τας χείρας τους;
..................
.jpg)