ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΙΚΙΖΑ: Από το Ελαιοχώρι Αρκαδίας στο Μεταξουργείο...

Η επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειας Κίκιζα που άρχισε μόλις το 1920 δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έγινε αργότερα, αφού στην ιστορική μνήμη των Αθηναίων (αλλά και στη λαϊκή μούσα) είναι καταγεγραμμένη ως το μεγαλύτερο προπολεμικό «σουπερμάρκετ» της εποχής.

Αρχίζει λοιπόν στο Ελαιοχώρι της Αρκαδίας, όταν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του Γ. Κίκιζα ανοίγουν ένα μικρό εμπορικό κατάστημα με ψιλικά και τρόφιμα δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Το 1925 ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια, ο Αθανάσιος Κίκιζας, έρχεται στην Αθήνα και ανοίγει κατάστημα τροφίμων στην οδό Λένορμαν και Παλαμηδίου στο Μεταξουργείο- επελέγη η συγκεκριμένη τοποθεσία γιατί και αυτή ήταν κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό- και το 1931 ανεβαίνει και ο Αλέξανδρος Κίκιζας. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια και το εμπορικό κατάστημα του Μεταξουργείου απέκτησε τέτοια φήμη που έδωσε το όνομά του στη γειτονιά ( «η γειτονιά του Κίκιζα» ).

Την ίδια περίοδο οι δουλειές ανοίγουν και η οικογένεια Κίκιζα δημιουργούν και ποτοποιία, ενώ διαθέτουν και κυλινδρόμυλο. Λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια αποκτά την πρώτη της σχέση με τη μακαρονοποιία και παράγονται τα πρώτα «ιδιωτικής ετικέτας» ζυμαρικά. Απέναντι από το Φιξ, στη λεωφόρο Συγγρού λειτουργούσε το μακαρονοποιείο Δήμητρα.

Η πρώτη λοιπόν συμφωνία ήταν η παραγωγή ζυμαρικών με την επωνυμία Κίκιζας, τα οποία και πωλούνταν στο κατάστημα. Το 1938 όμως συνεταιρίζονται και ο Αλέξανδρος Κίκιζας αναλαμβάνει τη διεύθυνση του μακαρονοποιείου, το οποίο βέβαια στη διάρκεια της Κατοχής κλείνει, εν αντιθέσει προς το κατάστημα που υπολειτουργεί. Το 1947 οι αδελφοί Κίκιζα αποφασίζουν να χωρίσουν τις δραστηριότητές τους. Ετσι ο Αθανάσιος ανέλαβε τον κυλινδρόμυλο, ο Δημήτριος το κατάστημα και την ποτοποιία, ενώ οι Αλέξανδρος και Γρηγόριος δημιούργησαν μονάδα παραγωγής ζυμαρικών στην περιοχή της Κολοκυνθούς με την επωνυμία ΒΕΖΑΚ (Βιομηχανία Εκλεκτών Ζυμαρικών Αδελφών Κίκιζα). Τότε αρχίζει ουσιαστικά και η επιχειρηματική σταδιοδρομία της οικογένειας στον κλάδο των ζυμαρικών.

Το 1954 ο Γρηγόριος Κίκιζας αποχωρεί από την επιχείρηση, η οποία πλέον περνάει ολοκληρωτικά στα χέρια του Αλέξανδρου και δύο χρόνια αργότερα, το 1956, η εταιρεία μετονομάζεται Μέλισσα και αρχίζει ο εκσυγχρονισμός της. Το 1965 ο Αλ. Κίκιζας αποβιώνει και τη γενική διεύθυνση αναλαμβάνει η σύζυγός του. Το 1967, όταν τοποθετούνται οι αυτόματες μηχανές συσκευασίας, η εταιρεία έχει ήδη κερδίσει τη δεύτερη θέση με 6.725 τόνους παραγωγής. Η εταιρεία πλέον κερδίζοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος της κατανάλωσης στην ελληνική αγορά τοποθετεί το 1969 νέα γραμμή παραγωγής κοφτών ζυμαρικών και επεκτείνει για πέμπτη φορά τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου στην περιοχή της Κολοκυνθούς.

Παράλληλα έχει αρχίσει δειλά-δειλά την πρώτη εξαγωγική της δραστηριότητα. Μάλιστα το 1972 εξάγει τους πρώτους 32 τόνους στην άκρως απαιτητική αμερικανική αγορά με την επωνυμία Κrinos Foods και τον επόμενο χρόνο προχωρεί στην καθετοποίηση της επιχείρησης, δημιουργώντας τον κυλινδρόμυλο ΜυλΜελ στη Λάρισα και το 1975 η γενική διεύθυνση πλέον της εταιρείας περνάει στα χέρια του κ. Γ. Κίκιζα.

Το 1977 όμως η βιομηχανία ζυμαρικών Ντεβέτα του Βόλου κλείνει και το σήμα της μαζί με το δίκτυο πωλήσεων εξαγοράζεται από την Α. Κίκιζας ΑΕ, γεγονός που σηματοδοτεί τη συγκρότηση πανελλαδικού δικτύου πωλήσεων. Το 1982 πρώτη από ολόκληρο τον κλάδο αναλαμβάνει τις αντιπροσωπείες δύο φημισμένων ιταλικών ομίλων ζυμαρικών, της Βarilla και της Star. Εναν χρόνο πριν και ενώ ο κλάδος των τροφίμων βρίσκεται στο επίκεντρο των ανακατατάξεων, η Μέλισσα-Κίκιζας ΑΕ παραχωρεί το 25% στον ως τότε απλό συνεργάτη της, την ιταλική Star, και λίγους μήνες αργότερα, όταν εξαγοράζεται, από κοινού, η εταιρεία Πελαργός, το ποσοστό των Ιταλών αυξάνεται στο 45%. Το 1990 είναι χρονιά αναδιοργάνωσης, εκσυγχρονισμού και επέκτασης και στη νέα δεκαετία η εταιρεία αυξάνει την παραγωγή της πλησιάζοντας τις 12.000 τόνους ετησίως. Οι δραματικές ανακατατάξεις που συντελούνται στην αγορά των τροφίμων και φυσικά των ζυμαρικών, όταν η μία μετά την άλλη οι επιχειρήσεις είτε κλείνουν είτε συρρικνώνονται, η Μέλισσα κατορθώνει να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις εξελίξεις και να βρεθεί λίγο πριν από το τέλος του αιώνα στη δεύτερη θέση, αποτελώντας το αντίπαλον δέος της εξαγορασθείσης από τους Ιταλούς πλέον Μisko-Βarilla. Βεβαίως αναδιαρθρώνοντας την παραγωγική της δραστηριότητα (πουλάει στη Unilever τον κλάδο των τοματικών προϊόντων, εξαγοράζει από τη Star τη συμμετοχή των Ιταλών και η οικογένεια Κίκιζα ελέγχει πλέον το 100% της επιχείρησης, εξαγοράζει την παραπαίουσα Stella, καθετοποιεί πλήρως την επιχείρηση).
Το 1990 ήταν χρονιά αναδιοργάνωσης, εκσυγχρονισμού και επέκτασης, ενώ τη νέα δεκαετία η Μέλισσα αυξάνει την παραγωγή της πλησιάζοντας τις 12.000 τόνους ετησίως

*από την εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" Κυριακή 21.6.2009

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artId=274696&dt=21/06/2009

Στον Κολωνό Λένορμαν και Παλαμηδίου ήταν το μπακάλικο των Αφων Κίκιζα.

"Εδώδιμα και αποικιακά" έτος ίδρυσης 1925.

Η μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού και του χύμα λαδιού ήταν διάχυτη παντού.Το σημείωμα στο χέρι με τα απαραίτητα, πράσινο σαπούνι για λούσιμο, για μπάνιοστη σκάφη, ROL σκόνη μικρό κουτί (για οικονομία) για πλύσιμο ρούχων σε συνδυασμόμε μια πλάκα μεγάλη άσπρο σαπούνι από ποτάσα, ένα μπουκάλι χύμα λάδι καιμια ρέγγα από το ξυλοκιβώτιο λίγο μεγαλούτσικη για να φτουρίσει.Τα έβαζες στο διχτάκι (τσάντα από σπάγγους χοντρούς) και τα πήγαινες στη μάνα.Δεν ξεχνούσες το τεφτέρι να φέρεις πίσω που σημείωνε ο Κίκιζας τον λογαριασμόπου έκανες και τον πλήρωνες κάθε 15 του μήνα που πληρωνότανε ο πατέρας.Ο βερεσές του Κίκιζα ήταν πάντα αυστηρά επιλεκτικός και όχι για πολλούςόπως στα μικρομπακάλικα.Το ονομαστό προϊόν του Κίκιζα ήταν το τυρί φέτα βαρελίσια.Σκληρή, μαλακιά, άπαχη, πιπεράτη με λιγότερο αλάτι.Δεν σου πούλαγε αν δεν δοκίμαζες.Τα χρόνια πέρασαν και το μπακάλικο του Κίκιζα εξελίχθηκε στη γνωστή βιομηχανίαζυμαρικών "ΜΕΛΙΣΣΑ".

Αθηναίος

http://blogathinaios.blogspot.com/2008/10/blog-post_20.html