Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), που συμπλήρωσε φέτος 51 χρόνια αγώνων, διοργανώνει την Κυριακή 9 Μαΐου την 27η Παμπελοποννησιακή πορεία ειρήνης, από την γενέτειρα του Λαμπράκη, Κερασίτσα Τεγέας στην Τρίπολη, ανήμερα της επετείου λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φέτος, η πορεία στη μνήμη του αγωνιστή της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη, αφιερώνεται στον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και στο ΔΝΤ θα προσθέσουμε εμείς ως "Αρκαδικό Βήμα" και θα συμφωνούσε πιστεύουμε και ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ της Ειρήνης και της Δημοκρατίας συμπατριώτης μας Αρκάς ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ.
http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
* * *
Δια χειρός
ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ*
Από τον Λαμπράκη στο «Ζ»
Το προπερασμένο Σάββατο, (9/06/2007) στην Κερασίτσα, γενέθλιο τόπο του Γρηγόρη Λαμπράκη, έγιναν, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κυρίου Κάρολου Παπούλια, τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του «πρωτομάστορα της ειρήνης», ένα έργο της γλύπτριας Βιβής Λάμπρου-Δουατζή.
Το άγαλμα είναι πετυχημένο γιατί κατάφερε η καλλιτέχνις ν' αποδώσει την κίνηση του σώματος, όπως αυτή αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες από τη μοναχική πορεία Ειρήνης του Λαμπράκη από τον Τύμβο του Μαραθώνα.
Τον εμπνευσμένο λόγο του δημάρχου Τεγέας κ. Δημήτρη Βόσνου ακολούθησε μια σύντομη, αλλά ουσιαστική, παρέμβαση του Ευάγγελου Μαχαίρα (προέδρου της Επιτροπής Ειρήνης), καθώς και του γιου του Γρηγόρη Λαμπράκη, που φέρει και το ίδιο όνομα (Γρηγόρης κι αυτός).
Ο υπογράφων ήταν ο κεντρικός ομιλητής και εδώ είναι το κείμενο της δικής μου παρέμβασης:
Τον Απρίλιο του 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης βρισκόταν στην Αγγλία για να πάρει μέρος στη μεγάλη πορεία Ειρήνης του Ολντερμάστον ενάντια στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Ο μεγάλος Αγγλος φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσσελ είχε οργανώσει το κίνημα της Ειρήνης και του Αφοπλισμού με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων από το χώρο της επιστήμης, της διανόησης και της προόδου.
Την ίδια εποχή βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στην αγγλική πρωτεύουσα και η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη, παρ' όλη την αντίθεση γι' αυτό το ταξίδι της της τότε κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή προσωπικά.
Στο Λονδίνο, η Αγγλίδα υπήκοος και σύζυγος του πολιτικού κρατούμενου Αντώνη Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από τη βασίλισσα μέσω του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη (ήταν ο μόνος που θεσμικά μπορούσε να υποβάλει το αίτημα, με την ιδιότητα του βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου).
Η βασίλισσα αρνήθηκε και τότε η κύρια Μπέτυ Αμπατιέλου στήθηκε έξω από το ξενοδοχείο της και την περίμενε να βγει για να υποβάλει το αίτημα της απελευθέρωσης του συζύγου της Αντώνη και των άλλων πολιτικών κρατουμένων.
Η σκηνή που εξελίχθηκε έξω από το ξενοδοχείο μεταξύ της Αγγλίδας και της Φρειδερίκης εξόργισε την τελευταία και θεώρησε υπεύθυνο για το περιστατικό του σκισίματος του φορέματός της στον ώμο εκείνον που ζήτησε αρχικά την ακρόαση, δηλαδή τον ανεξάρτητο βουλευτή συνεργαζόμενο με την ΕΔΑ, τον Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ετσι, μπήκε στο στόχαστρο των σκοτεινών δυνάμεων της ανωμαλίας και του παρακράτους.
Τον επόμενο μήνα του ίδιου χρόνου, τον Μάη, σε επίσημη επίσκεψη στη χώρα μας του στρατηγού Ντε Γκολ, προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, έγινε η πρόβα τζενεράλε των παρακρατικών οργανώσεων «Καρφίτσα», δήθεν για προστασία του. Οι τρεις μέρες που προηγούνται της δολοφονίας του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη και συμπίπτουν με την άφιξη του Ντε Γκολ στη συμπρωτεύουσα περιγράφονται θαυμάσια στο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη που κυκλοφόρησε πρόσφατα «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του Σκύλου».
Προγραμματισμένος ομιλητής της βραδιάς στις 22 του Μάη στη Θεσσαλονίκη, για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, δεν ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ηταν ένα κομματικό στέλεχος της ΕΔΑ που αρρώστησε και δεν μπορούσε να πάει. Η επιλογή του Λαμπράκη έγινε την παραμονή και ο ίδιος φυσικά δέχτηκε για να μη ματαιωθεί η συγκέντρωση εκείνης της Τετάρτης.
Το τι έγινε είναι πια σε όλους γνωστό. Ωστόσο, πιστεύω πως η εντολή δεν ήταν η δολοφονία του, αλλά το στραπατσάρισμά του. Σ' έναν ωραίο αθλητικό άντρα με παράστημα και γενναιοδωρία και λεβεντιά, η αναπηρία θα ήταν η χειρότερη τιμωρία του, πίστευαν οι σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας.
Κι όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν στην πορεία διαφορετικά. Ο πρωτόγονος τρόπος του «στραπατσαρίσματος» με το τρίκυκλο κατέληξε στον θάνατό του. «Ποιος κυβερνά τον τόπο αυτό», αναρωτήθηκε τότε έξαλλος από οργή ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, αληθινά άσχετος με όλη αυτή την ιστορία.
Ετσι, κατάφεραν με την αδεξιότητά τους και το τυφλό μίσος που τους διέκρινε (τα σκοτεινά πλοκάμια του χταποδιού, που λίγα χρόνια αργότερα έφερε τη δικτατορία) να δημιουργήσουν έναν ήρωα, που τόσο ανάγκη βέβαια τον είχε εκείνο τον καιρό και η επίσημη Αριστερά.
Η εξέλιξη σας είναι πασίγνωστη. Ωστόσο, στο κείμενο αυτό παρεμβαίνει ο συγγραφέας, δηλαδή εγώ. Υπάρχει ήδη ένα βιβλίο συγκλονιστικό του Γιάννη Βούλτεψη, ενός από τους τρεις δημοσιογράφους που έκαναν τις έρευνες στη θέση των αστυνομικών (οι άλλοι δύο ήταν ήταν ο Γιώργος Ρωμαίος και ο Γιώργος Μπέρτσος) που καταγράφει λεπτομερώς όλα τα γεγονότα.
Η σειρά μου, όταν ήρθε, ήταν να μεταπλάσω τα γεγονότα αυτά σε μύθο. Δηλαδή, μυθοπλασία ή μυθιστόρημα. Στηρίχτηκα πάνω στο πλούσιο ανακριτικό υλικό, στα ρεπορτάζ των εφημερίδων, αλλά δεν μπορούσα να γράψω το βιβλίο. Κάτι με εμπόδιζε. Δεν είχα βρει το κλειδί της αφήγησης. Ετσι, έγραψα ένα βιβλίο που το τιτλοφόρησα «Το ημερολόγιο του Ζ», όπου διηγιόμουν την αδυναμία μου να γράψω το «Ζ».
Εκείνη την εποχή κυκλοφόρησε το «Εν ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε. Το ρούφηξα στα αγγλικά. Μου άνοιξε αφηγηματικούς δρόμους και μια μέρα που καθόμουν και κοιτούσα ένα τρίκυκλο στη γειτονιά μου, στον Λυκαβηττό, μου ήρθε η φράση:
«Ο στρατηγός κοίταξε την ώρα...» κ.λπ.
Η γραφή του κράτησε μόνο ένα μήνα. Το βιβλίο ήταν τόσο ώριμο μέσα μου, που έπεσε σαν σύκο.
Είχα όμως τα πραγματικά ονόματα. Μου συνέστησαν ότι με αυτά πήγαινα κατευθείαν στη φυλακή. Ετσι, τα αντικατέστησα με ονόματα του κατοπινού Γιουράσικ Παρκ, Βροντόσαυρος, Δεινόσαυρος, και άλλα εξέχοντα είδη του ζωικού βασιλείου, Μαστοδοντόσαυρος, Τυραννόσαυρος.
Το βιβλίο βγήκε Νοέμβρη του 1966 και λίγους μήνες μετά οι Συνταγματάρχες ανέλαβαν να διευθετήσουν τα υπόλοιπα.
Κοιτάζοντας με την προοπτική του χρόνου τη δεκαετία του '60, διαπιστώνουμε τα εξής: έξι μήνες μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη δολοφονείται ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στο Τέξας. Και ακολουθούν ο αδελφός του Μπομπ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Λουμούμπα, ο Μπεν Μπαρκά, ο στρατηγός Ντελγκράδο, ο Μάλκομ Χ και άλλοι.
Παντού δημιουργούνται ήρωες, σύμβολα που συσπειρώνουν τον κόσμο. Αρα, δεν συμφέρουν πια οι πολιτικές δολοφονίες και περνάμε στην επόμενη δεκαετία στις λεγόμενες «δολοκτονίες», δηλαδή δολοφονίες που παρουσιάζονται ως αυτοκτονίες, που αυτές σίγουρα δεν δημιουργούν ήρωες.
Το σύστημα είναι τέτοιο, που και οι δολοκτονίες καταργούνται σταδιακά για να φτάσουμε σε άλλους τρόπους εξαφάνισης. Ηδη όμως ο πλανήτης έχει μπει στην τροχιά της κοινωνίας του θεάματος. Ακόμα και οι πόλεμοι και οι σφαγές μεταμορφώνονται, μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης, σε θέαμα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η εποχή της κοινωνικής αφασίας πλησιάζει. Σήμερα την υφιστάμεθα παντοιοτρόπως. Ωστόσο, σε άλλα σημεία του πλανήτη η αφύπνιση από τον λήθαργο έχει ξεκινήσει. Κυρίως από τη Νότια Αμερική (Τσάβες, Μοράλες, Κίσνερ, Ορτέγκα, υπό τον αστερισμό του Φιντέλ Κάστρο).
* ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007
..................
Επετειακή εκδήλωση στο Δήμο Γόρτυνος 
