Αναβλητικότητα: από τους μεγαλύτερους εχθρούς στη ζωή μας – ίσως και του χρόνου! Μην περιμένεις άλλο…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

Αναβάλλουμε τη ίδια τη ζωή μας περιμένοντας.. Τι περιμένουμε; Την τέλεια δουλειά, τον τέλειο σύντροφο, περισσότερα χρήματα, πλουσιότερα υλικά αγαθά, τα πράγματα να ήταν λίγο ή περισσότερο διαφορετικά από ό,τι σήμερα: απαραίτητες προϋποθέσεις για να αισθανθούμε ικανοποίηση, χαρά. Και μέχρι να έρθουν, τι κάνουμε; Μάλλον μιζεριάζουμε σε αυτό που εμείς θεωρούμε χρήσιμο ή ακόμη και απαραίτητο για εμάς.

Και τι χάνουμε; Το «τώρα». Τις στιγμές του παρόντος. Το παρελθόν δεν ξαναγυρίζει, είναι σαν την ορμητική ροή του ποταμού, πηγαίνει μπροστά δυνατά, μόνο μπροστά.. Το μέλλον πάλι σαν να είναι φυλαγμένο σε επτασφράγιστο κιτάπι. Όμως, μας μένουν οι μοναδικές στιγμές του «τώρα», αυτής εδώ της στιγμής που μόλις έφυγε και δε έρθει πίσω.

Θα μου πείτε «η πληρότητα.. τι είναι;». Η αλήθεια είναι ότι πως θα μπορούσαμε να νιώσουμε πλήρεις με τις συνεχώς εναλλασσόμενες συνθήκες ζωής μας. Όλα βρίσκονται σε μία διαρκή ροή, μετάλλαξη, σαν να μη μένει τίποτα το ίδιο με το πέρασμα του χρόνου, υλικά ή έμψυχα. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, μέσα μας. Έτσι αναπόφευκτα φοράμε ένα διαφορετικό ζευγάρι γυαλιών για να δούμε τον κόσμο. Ελπίζω να είναι πιο ζωηρά τα χρώματα που βλέπουμε, πιο φωτεινά τα σκηνικά που μας περιβάλλουν με το πέρασμα των χρόνων με τα καινούρια μας γυαλιά κάθε φορά.

Όμως, ναι, μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση, μπορούμε να νιώσουμε τη χαρά, το πάθος, την ηρεμία σε κάθε στιγμή που μας δίνει ζωή!

Γιατί ...έχετε σκεφτεί πόσα χρόνια ακόμη θα ζήσουμε; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί να έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο στο «πολυπόθητο» μέλλον, ολοκληρωτικά και ανήσυχα;

Ένα δώρο είναι το παρόν. Ας το αξιοποιήσουμε, όπως χρειάζεται! Γιατί, είτε θέλουμε να το δούμε έτσι είτε όχι, η ζωή από μόνη της είναι τέλεια. Ας τη δεχθούμε όπως έρχεται, ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη για όλα τα καλά της καθημερινότητάς μας. Εξάλλου, αν θέλουμε πραγματικά να δρέψουμε ένα διαφορετικό μέλλον, να το μυστικό: ας αλλάξουμε το παρόν μας! Πώς; Κάνοντας την καλύτερη δυνατή χρήση του!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Ότι δεν σε πληγώνει σε κάνει πιο δυνατό;

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Οι πληγές στις ιστορίες των ανθρώπων δεν είναι πάντα εύκολες. Ούτε καν συχνά! Είναι κάποιες πληγές τόσο βαθιά ριζωμένες στην ψυχή μας που νομίζουμε πως ποτέ δεν θα επουλωθούν. Πιστεύουμε πως πάντα θα είναι εκεί, να στέκουν ορθάνοιχτες, να μας πονάνε και να μας θυμίζουν το βαθύ τραύμα των αναμνήσεών μας, βαθιά ριζωμένο μέσα μας.

Είναι κάποιες πληγές που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Θες πες το τύψεις και ενοχές, θες πες το φόβο, αδυναμία, ανημποριά. Μας κρατούν καθηλωμένους σε ένα ανεπανόρθωτο αίσθημα έλλειψης βοήθειας, μια αίσθηση ακινησίας, τελικά έναν ψυχικό βάλτο. Εκεί μέσα βουλιάζουμε στάσιμοι, αμήχανοι μπροστά στο τίποτα και ατενίζουμε (;) το μέλλον. Ποιο μέλλον; Ο χρόνος σταματά και παρόν, παρελθόν και μέλλον γίνονται ένα: Ένας χρόνος άχρονος…

Κι όμως, αν μιλάω τόσο γλαφυρά για την ανθρώπινη αδυναμία, είναι γιατί έχω βαθιά πίστη στην αντίστροφή της. Μια πίστη στην ανθρώπινη δύναμη, την δύναμη της ψυχής μας (ότι κι αν σημαίνει αυτό: νους, πνεύμα, βιώματα, αναμνήσεις και εμπειρίες). Ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς- αρκεί να το επιτρέψουμε. Σε ποιον; Στον εαυτό μας. Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να δώσουμε το ΟΚ., την εντολή για να ξαναπάρουμε μπρος. Να πάμε μπροστά, να πάμε παρακάτω. Να σπρώξουμε τον χρόνο απ’ το παρόν στο μέλλον, να (ξε)περάσουμε το παρελθόν.

Όχι, εξελίσσομαι δεν σημαίνει ξεχνάω. Δεν το αφήνουν οι πληγές μας εξάλλου κάτι τέτοιο. Οι πληγές ακόμα κι αν κλείσουν αφήνουν πίσω τους ουλές, να μας θυμίζουν τον πόνο, την ήττα, την απώλεια… Εξελίσσομαι σημαίνει προχωράω, μαζεύω τα συντρίμμια μου, μαθαίνω απ’ τα λάθη μου, συγχωρώ τις αδυναμίες μου, πηγαίνω παρακάτω.

Εκεί θα βρω τον νέο μου εαυτό. Σοφότερο, δυνατότερο, εμπειρότερο ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πιο τρωτό: Ο πόνος ίσως κάποτε να μειωθεί και να φύγει, αυτό που μένει είσαι Εσύ. Εσένα πρέπει να μην εγκαταλείψεις στο παρελθόν και τη λήθη.      

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”