Τα δεξιά πιθηκάκια

του ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΣΩΜΕΡΙΤΗ
Το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι η προεκλογική περίοδος. Και τα δύο πιο μεγάλα, η παρατεταμένη και αρνητική μισο-εκλογική περίοδος που προηγήθηκε και η τετραετία που έρχεται: ψηφίζουμε την επόμενη Κυριακή.
Ψηφίζουμε, αλλά για ποια κυβέρνηση; Αν πιάσουν οι ευχές όσων θέλουν να δώσουν «σκληρό μάθημα» στον δικομματισμό, ψηφίζοντας Καραμανλή κινδυνεύουμε να έχουμε υπουργούς τον Καρατζαφέρη και τον Παπαθεμελή, δηλαδή πέρα από τη δεξιά - αδέξια νεοδημοκρατική ακυβερνησία ένα δωράκι ακόμα περισσότερου Χριστόδουλου (ή διαδόχου του) στην εξουσία. Και αν ψηφίσουμε Παπανδρέου κινδυνεύουμε να έχουμε τον Λαφαζάνη ρυθμιστή του πολιτεύματος.
Ορισμένοι από αυτούς καλλιεργούν συστηματικά τους γνωστούς μύθους ότι «όλοι είναι ίδιοι» πλην των ιδίων, ότι για όλα φταίνε οι άνθρωποι και οι πρακτικές της Μεταπολίτευσης (ιδανική προφανώς η δικτατορική Ελλάδα...), υποθάλπουν εξίσου συστηματικά τη στροφή προς το τίποτε (τους «μικρούς», την αποχή, το λευκό), τις «διαμαρτυρίες πολιτών» (όλες αθώες;) και κοντεύουν να μας πείσουν ότι απαιτείται κάτι άλλο, το πονηρά απροσδιόριστο.
Τελευταία εμφανίστηκαν και οι θιασώτες της «μεγάλης συμμαχίας» Κεντροαριστεράς - Δεξιάς. Παράδειγμα, λένε, η Γερμανία, κι ας είναι προβληματική η συμμαχία αυτή. Δεν ξεχωρίζουν σε τίποτε το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία, λένε μαζί με την κ. Παπαρήγα, γιατί να μη συγκυβερνήσουν και (προσθέτουν σότο βότσε) να μαζεύουμε εμείς όλους τους δυσαρεστημένους;
Και όμως ο «σκληρός ροκάς» Κώστας Λαλιώτης υποσχέθηκε ότι θα πάρουμε στα σπίτια μας το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΠαΣοΚ (το μισοκρύβουν, αλλά το έχω δει!) και ζήτησε επίμονα από τον κ. Καραμανλή να δημοσιεύσει το δικό του, που ουσιαστικά δεν υπάρχει, να τα συγκρίνουμε και να διαπιστώσουμε τις ουσιαστικές διαφορές. Δεν έλαβε απάντηση. Ούτε κι εμείς. Ούτε κι εσείς. Ερώτημα: Γιατί είναι «σκληρό ροκ» να ζητάς από τον αντίπαλο να δημοσιεύσει το υποθετικό πρόγραμμά του;
Θα ψηφίσουμε συνεπώς χωρίς ουσιαστική αντιπαράθεση Παπανδρέου - Καραμανλή, χωρίς δικαστικό φως για τα ομόλογα, χωρίς εξηγήσεις για την κατάρρευση του κράτους (φωτιές), για τις υποκλοπές, τις κουμπαριές, τα εθνικά αδιέξοδα, τα προγράμματα και τόσα άλλα.
Σεμνά και ταπεινά, χαμηλοβλεπούσα, η Δεξιά κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει και συνεπώς δεν μιλάει παρά μόνο με ψιθυριστές διαβολές: θα έπρεπε να περιλάβει στους συμβολισμούς της τα πασίγνωστα τρία πιθηκάκια, που το ένα σφαλίζει με τα χεράκια του τα μάτια, το άλλο τα αφτιά και το τρίτο το στόμα...
Το ΒΗΜΑ, 09/09/2007 ,