..................
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και οι ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και του νερού, θα είναι η «ναυαρχίδα» των μνημονιακών πολιτικών που θα εφαρμοστούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα με ανυπολόγιστες συνέπειες σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με την κυβερνητική επιχειρηματολογία, υποτίθεται ότι η επιλογή αυτή αφενός θα προσδώσει αξιοπιστία στην κυβέρνηση ώστε να επιτύχει ευνοϊκότερους όρους κατά την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (η οποία μεταφέρεται για πολύ αργότερα) και αφετέρου οι ιδιωτικοποιήσεις θα βοηθήσουν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας καθώς θα προσελκύσουν μεγάλες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας κλπ. και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων δεν συνιστά ξεπούλημα αλλά αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο αναπτυξιακό εργαλείο.
Σε σχέση με αυτά, επισημαίνουμε τα εξής:
Δεν πρόκειται για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας αλλά για εκποίηση και ξεπούλημα διότι αυτό ακριβώς σημαίνει ιδιωτικοποίηση: το ελληνικό δημόσιο πουλάει και ιδιώτες επενδυτές αγοράζουν, με στόχο μελλοντικά κέρδη. Αυτό το ξεπούλημα λαμβάνει μάλιστα χαρακτηριστικά πλιάτσικου λόγω της παρατεταμένης και βαθιάς ύφεσης των τελευταίων χρόνων.
Οι ιδιωτικοποιήσεις στερούν το ελληνικό δημόσιο από πολύτιμα αναπτυξιακά εργαλεία διότι αφενός εκποιούνται δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί όπως η ΔΕΗ και παλαιότερα ο ΟΤΕ που το αντικείμενό τους είναι στρατηγικής σημασίας για κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια και αφετέρου το κεφαλαιώδες ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο, ανατίθενται στις δυνάμεις της αγοράς οι οποίες, όπως απέδειξε ακόμη μια φορά το διεθνές παράδειγμα της καταστροφής που προκάλεσε η δράση των ιδιωτικών τραπεζών, αποδεδειγμένα αδυνατούν να διαδραματίσουν τέτοιον ρόλο.
Οι ιδιωτικοποιήσεις στερούν το ελληνικό δημόσιο από πολύτιμα δημόσια έσοδα, που επιπλέον είναι διαχρονικά, χάριν μιας πρόσκαιρης αντιμετώπισης του (ούτως ή άλλως μη βιώσιμου) δημόσιου χρέους. Για παράδειγμα, σχεδιάζεται το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ που είναι μια υπέρ-κερδοφόρος επιχείρηση, πράγμα που σημαίνει σκανδαλώδεις απώλειες μεσο-μακροπρόθεσμα για το δημόσιο ταμείο (αλλά και απώλεια της δυνατότητας για υπεύθυνη πολιτική στον κοινωνικά ευαίσθητο τομέα των τυχερών παιχνιδιών).
Με τις ιδιωτικοποιήσεις χάνονται πολύτιμα εργαλεία κοινωνικής πολιτικής και κυρίως δυσχεραίνει μέχρι εξαφανίσεων η δυνατότητα πρόσβασης όσων έχουν ανάγκη στις συναφείς υπηρεσίες και αγαθά. Για παράδειγμα, η ύπαρξη μιας δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρικού, μεταξύ άλλων, διασφαλίζει την πρόσβαση στην ηλεκτρική ενέργεια για μεγάλες κοινωνικές ομάδες που σε διαφορετική περίπτωση θα αδυνατούσαν να πληρώσουν, πράγμα που θα μετέτρεπε την φτώχεια τους σε απάνθρωπη, πλήρη εξαθλίωση. Ας αναλογιστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί αν δυσχεράνει η πρόσβαση όχι μόνο στην ηλεκτρική ενέργεια, αλλά και τις τηλεπικοινωνίες, το νερό, τα μαζικά μέσα μεταφοράς κλπ. Επομένως, με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν σταματά η κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων που επιφέρουν οι μνημονιακές παρεμβάσεις (περικοπή μισθών και συντάξεων, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων κλπ) αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: η κατεδάφιση αυτή ολοκληρώνεται.
Οι ιδιωτικοποιήσεις υποβαθμίζουν την ποιότητα των αντίστοιχων υπηρεσιών και αγαθών αφού οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε αντίθεση με τις δημόσιες, στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στα κέρδη και την αύξησή τους.
Η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων δημιουργεί μια τεράστια εστία διαφθοράς και διαπλοκής, μια μήτρα σκανδάλων (αδημονία γνωστών και άγνωστων επιχειρηματικών κύκλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κλπ).
Για το συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί πρωταρχικό αίτημα η ανάγκη της πλήρους δημόσιας ιδιοκτησίας και ελέγχου του συνόλου του στρατηγικού τομέα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών της χώρας, ώστε με την ανασυγκρότηση τους να παίξουν κεντρικό ρόλο για την ανακοπή του υφεσιακού κατήφορου και τη διασφάλιση μιας διεξόδου από την κρίση σε προοδευτική και αναπτυξιακή κατεύθυνση.
Η αντίσταση στο επικείμενο πλιάτσικο του δημοσίου πλούτου απαιτεί την άμεση δράση του συνδικαλιστικού κινήματος και όλων των κοινωνικών φορέων για να για το αποτρέψει τις πολιτικές εκποίησης της χώρας και υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ Σαράντος
Αναπληρωτής Πρόεδρος της Διοίκησης του Ε.Κ.Αρκαδίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου