Για την 191η επέτειο της Συνελεύσεως και της συγκροτήσεως της Πελοποννησιακής Γερουσίας στην Ιερά Μονή Καλτεζών (26-5-1821)

Λόγος Πανηγυρικός

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Αρκάς εκδότης της εφημερίδας

 «Κρητική Ενημέρωση», Γενικός Γραμματέας

 της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας.

«Αν τα παρεληλυθότα μνημονεύεις άμεινον περί των μελλόντων βουλεύσει»..

 (Να σπουδάζεις τα περασμένα και να διατηρείς αυτά ζωντανά στη μνήμη σου), έλεγε ο Ισοκράτης.

Σήμερα, 191 χρόνια μετά την  συγκρότηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, οιονεί πρώτης Κυβέρνησης της Ελλάδος, στις   26 Μαΐου 1821, εδώ στον ιερό χώρο της Μονής Καλτεζών, χαλυβδώνεται το πατριωτικό φρόνημα με τη συμμετοχή μας στον εορτασμό αυτής της ιστορικής επετείου.   

Στο Μεγάλο Ξεσηκωμό του Γένους το Μάρτιο του 1821, ομάδες άτακτων επαναστατών,  τους οποίους διοικούσαν  οι τοπικοί Καπεταναίοι, Ιεράρχες και Κοτζαμπάσηδες, κατάφεραν μεγάλες νίκες πολεμώντας τον ανατολίτη κατακτητή.

Ο Κανέλλος  Δεληγιάννης στα Λαγκάδια, την 1^η Απριλίου μετά από φονική επίθεση κατά των Τούρκων, πυρπόλησε το τζαμί, συμπαρασύροντας έτσι τους Προκρίτους της περιοχής να εξεγερθούν και συμπαραταχθούν μαζί του.

Ο Δεληγιάννης συμμετείχε αργότερα στη συνέλευση των Καλτεζών, στην Άλωση της Τριπολιτσάς, πολέμησε στο Μεσολόγγι και στη μάχη του Πέτα της Άρτας.

Για τη μάχη του Λεβιδίου στις 14 Απριλίου, στην οποία συμμετείχαν και οι καλόγεροι του Μεγάλου Σπηλαίου,   ο Γραμματέας, της μετέπειτα συνέλευσης των Καλτεζών, Ρήγας Παλαμήδης σημειώνει:  «Οι Τούρκοι νικήθηκαν κατά κράτος. Όλοι οι Έλληνες έδειξαν ανδρείαν  ελληνικήν».

Ακολούθησαν οι νικηφόρες  μάχες στο Βαλτέτσι, τα Βέρβαινα και   τα Δολιανά.

Ο Φωτάκος έγραψε  για την μεγάλη σπουδαιότητα αυτών των μαχών:   

«…Έλαβαν οι Έλληνες τόλμην μεγάλην να μην φοβούνται πλέον τους Τούρκους και άρχισαν να ερωτούν, που είναι οι Τούρκοι, όχι σαν πρώτα που έλεγαν, έρχονται οι Τούρκοι και έφευγαν».

Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι προδίκασε την πτώση της Τριπολιτσάς.

Τα πράγματα όπως εξελίσσονταν,  ώθησαν τους προύχοντες του Μοριά να αποφασίσουν πως ήταν ανάγκη να υπάρχει μια κεντρική διοίκηση για το συντονισμό της επανάστασης και την επίλυση των προβλημάτων που εδημιουργούντο.

Έπρεπε επίσης οι Έλληνες να φαίνονται στους ξένους, ότι είναι οργανωμένος λαός με κάποια διοικητική οντότητα που διευθύνει τον Αγώνα και όχι άτακτο μπουλούκι,  ρεμπέτ ασκέρι, όπως το αποκαλούσαν.

Οι Καπεταναίοι είχαν το προβάδισμα που προβλημάτιζε τους Κοτζαμπάσηδες.

Όμως αν και αποτελούσαν δύο διαφορετικούς κόσμους, συνεργάζονταν για την

επιτυχία του Μεγάλου Αγώνα.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι αγωνιστές, Κολοκοτρώνης και Δεληγιάννης οι οποίοι, «ομονοούντες  μεν κατ’ επιφάνειαν αλλά κατά βάθος μισούμενοι θανασίμως, διότι εκ δύο διαφόρων κόσμων προερχόμενοι,  βλέποντας ότι από τον Αγώνα έλειπον τα κύρια νεύρα, συγκάλεσαν από κοινού στο ιστορικόν χωρίον Πάπαρη διαφόρους οπλαρχηγούς, δια να συσκευθούν περί του καλύτερου τρόπου αντιμετωπίσεως των πραγμάτων…».

Με φανερές λοιπόν τις προθέσεις των Προκρίτων, το τρίτο 10ήμερο του Μαΐου 1821, τριάντα τέσσερεις (34) εκπρόσωποι από τις επαρχίες της Πελοποννήσου, Κληρικοί, Πρόκριτοι, Στρατιωτικοί και άλλοι Φιλικοί συγκεντρώθηκαν στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Καλτεζών, όπου πραγματοποίησαν την λεγόμενη Συνέλευση των Καλτεζών.

Η συνέλευση, αν και δεν ήταν αρκετά αντιπροσωπευτική, αποτέλεσε, γράφει ο Τάσος Γριτσόπουλος, «το σταθερότερο πολιτικό βήμα το οποίο εν μέρει υπεβλήθη υπό των πραγμάτων,  εν μέρει επινοήθηκε από την ολιγαρχία του τόπου».

 Οι αντιπρόσωποι που προσήλθαν, δεν είχαν εκλεγεί από το λαό ή από εκλέκτορες σύμφωνα με το σύστημα ψηφοφορίας για την εκλογή Προκρίτων.

Μερικοί σύγχρονοι ιστορικοί κατηγορούν για αυθαιρεσία όσους πήγαν στη συνέλευση επειδή αγνοήθηκε η λαϊκή βούληση. Υποστηρίζουν ότι έγινε με σκοπό την κατοχύρωση των προνομίων των Κοτζαμπάσηδων.

Τα πράγματα όμως βάζει στη ορθή  θέση τους, ο Κανέλλος  Δεληγιάννης,

ο οποίος έγραψε:.

 «Η Επανάστασίς μας αυτή εκινήθη παρθένος, αγνή και άνευ σκοπού και ιδιοτελείας παρά μόνον τον σκοπόν να αποκτήσωμεν τον εθνισμόν μας, ο οποίος ήτον ενταφιασμένος…

Ο Χαρίλαος Τρικούπης επίσης γράφει : «Συνήθως στις επαναστάσεις ανατρέπονται τα πολιτικά συστήματα, αλλά διατηρούνται εκείνα της δημόσιας υπηρεσίας. Στην Ελλάδα αφού καταστράφηκε η εξουσία του Σουλτάνου, καταστράφηκε και η δημόσια υπηρεσία. Μόνο με την επιρροή των προκρίτων θα μπορούσε να αναπληρωθεί η διοίκηση».

Επέλεξαν λοιπόν το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Καλτεζών για στρατιωτικούς λόγους,

επειδή ήταν «ασφαλές πέρασμα» των κλεφτών,

 ήταν  στο κέντρο περίπου του Μοριά

και ήταν εύκολη η μετάβαση των αντιπροσώπων από τις διάφορες επαρχίες. Επίσης ήταν σε ασφαλή απόσταση από την Τριπολιτσά,  στο κάστρο της οποίας  είχε εγκλειστεί η μεγαλύτερη δύναμη των Τούρκων της Πελοποννήσου και ήταν σε πολιορκητικό κλοιό από τις αρχές Απριλίου.

 Ο Ηγούμενος Καλλίνικος Σουρλόπουλος και οι καλόγεροι δέχθηκαν τους εκπροσώπους στο μοναστήρι στις 20 Μαΐου 1821.

Μεταξύ των πρώτων που προσήλθαν ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

 Πήγε πρώτα με άλλους Προκρίτους σε προσυνέλευση  στο Λεοντάρι και από εκεί στη μονή Καλτεζών.

Πρόεδρος των εργασιών ορίσθηκε ο τουρκομάχος και μπροστάρης του Αγώνα

  Επίσκοπος Έλους Άνθιμος.

Γραμματέας ορίστηκε ο Στεμνιτσιώτης  Ρήγας Παλαμήδης ο οποίος εκλέχθηκε αργότερα  πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου, της Ερμιόνης, της Τροιζήνας και του Άργους. Ο πατέρας του ήταν δραγουμάνος του Τούρκου Διοικητή της Τριπολιτσάς τον οποίο στο τέλος οι Τούρκοι αποκεφάλισαν  επειδή συμμετείχε σε ομάδα με αντιτουρκικά φρονήματα. Πολύτιμο υλικό που συνέγραψε ο Ρήγας Παλαμήδης φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Καθοδηγητής ήταν ο Επίσκοπος Βρεσθένης Θεοδώρητος, με καταγωγή από το Μεθύδριο Γορτυνίας Αρκαδίας..

 Ο Κολοκοτρώνης του απέδωσε τον δίκαιο τίτλο του «Καπετάν Δεσπότη». Αντικατέστησε το ιερό ράσο με την ένδοξη φουστανέλα. Στην Άλωση της Τριπολιτσάς  μπήκε από τους πρώτους από την Πόρτα του Μυστρά, «έφιππος και ξιφήρης».  Τον ακολούθησε ο Έλους Άνθιμος, Αρκάς κι αυτός, από το Στενό Μαντινείας.

 Μετά από χρόνια ο Γέρος του Μοριά άφησε εντολή στο γιό του, τον Γενναίο:

 « Τον Θεοδώρητο και τα μάτια σου».

Όταν πλησίαζε το τέλος του Δεσπότη τον ρώτησε ο Γενναίος :

«Για την κατάστασή σου έχεις καμιά παραγγελιά Σεβασμιώτατε»;  Ο ετοιμοθάνατος απάντησε: «Κατάσταση; Να ο καναπές με την παλιόψαθα και οι πέντε καρέκλες. Αυτά είναι η κατάστασή μου…Τι να μοιράσω στους δικούς μου;  Αν θέλει το  Έθνος ας λάβει φροντίδα. Εγώ αφήνω την ευχή μου …και την πατρίδα ελεύθερη κληρονομιά τους».

 Ο Θεοδώρητος πέθανε το 1843, δυο μήνες μετά το θάνατο του Γέρου του Μοριά. Ήταν 56 ετών.

 Αθάνατοι Ιεράρχες, ανήκετε στο νεοελληνικό Πάνθεον!

Στη συνέλευση  έλαβε μέρος και ο Πρωτοσύγκελος Αμβρόσιος Φραντζής εκπροσωπώντας τον Επίσκοπο Χριστιανουπόλεως Γερμανό  από τον οποίο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στη συνέχεια  ο Αμβρόσιος μύησε όλους τους μοναχούς   του Μεγάλου Σπηλαίου.  Ήταν Ρωσόφιλος γι’ αυτό φυλακίσθηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη το 1833 στο Ναύπλιο.

Έλαβαν μέρος ακόμη ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο Σωτήρης Χαραλάμπης, ο Αθανάσιος Κανακάρης, τον οποίο οι ιστορικοί αποκαλούσαν: «αφιλοκερδή, τίμιο και φιλόπατρι…και ότι του  αρμόζει ο στέφανος της αρετής». Επίσης ο πλούσιος Πρόκριτος της Αρκαδίας Νικόλαος Πονηρόπουλος ο οποίος είχε δικό του στρατιωτικό σώμα, ο Αναγνώστης Παπαγιανόπουλος, ο Παναγιώτης Κρεβατάς, ο Νικόλαος Παλλαδάς, ο Νικόλαος  Σπηλιωτόπουλος, ο Παναγιώτης Οικονόμου, ο Παναγιώτης Γολόπουλος, ο Μανώλης Μελετόπουλος από τη Λακωνία. Ήταν από τους πρώτους του Μεγάλου Ξεσηκωμού και το 1823 έγινε έπαρχος,  ο Χρήστος Παπαγεωργίου γνωστός ως Αναγνωσταράς, ο οποίος σκοτώθηκε το 1825 στη Σφακτηρία από τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ κ.α.

Ο Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με ιστορικούς ερευνητές μάλλον δεν παρέστη στη συνέλευση ή αν πήγε έφυγε πριν την υπογραφή της τελικής «Πράξις» επειδή διαφώνησε με τους Κοτζαμπάσηδες.

Τούτο βεβαιώνεται και από το γεγονός ότι από το στρατόπεδο των Τρικόρφων έστειλε στις 24 και 26 Μαΐου στρατιωτικό έγγραφο σπουδαίας σημασίας προς την Ύδρα.

 Ακόμη ο  Γέρος σημειώνει στα απομνημονεύματά του:

 «Εις ταις Καλτεζές έγινεν συνέλευσις από μέρους προυχόντων Πελοποννήσου…Ημείς εκάναμεν την δουλειά μας..».

 Δουλειά έλεγε ο Γέρος την πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Είκοσι έξι (26) ημέρες μετά, υπέγραψε στα Βέρβαινα,  την «Πράξιν» των Καλτεζών και μαζί του συνυπέγραψαν, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ασημάκης  Ζαΐμης  και ο λογιότατος Γεώργιος Παγανόπουλος.

Οι διαβουλεύσεις στις Καλτεζές διήρκησαν μια  εβδομάδα. Οι Υδραίοι στη διάρκεια της συνέλευσης έστειλαν επιστολή με ημερομηνία 24 Μαΐου και χρονολογία:  «Τω πρώτω έτει της Ελευθερίας εκ Παγκρατίου».

Στις είκοσι έξι 26 Μαΐου 1821, υπεγράφη η συγκρότηση της 7μελούς Επιτροπής με το ιστορικό όνομα «Πελοποννησιακή Γερουσία».

Ήταν η πρώτη Διοικητική Αρχή του επαναστατημένου Έθνους και έθεσε τις βάσεις για τη νομοθετική οργάνωση του ελληνικού κράτους.

Πρόεδρος  της Γερουσίας ορίστηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ο οποίος έλαβε τον τίτλο του αρχιστρατήγου. Γραμματέας ο Ρήγας Παλαμήδης και  Μέλη ο Επίσκοπος Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Αναγνώστης Παπαγιανόπουλος ή Δεληγιάννης (αδελφός του Κανέλλου),ο Αθανάσιος Κανακάρης, ο Σωτήριος Χαραλάμπης, ο Νικόλαος Πονηρόπουλος και ο Θεοχάρης Ρέντης.

 Ο λαός εκκαλείτο  Δήμος.

Εντυπωσιακές ήταν οι αγορεύσεις του Νικολάου Πονηρόπουλου από τη Κυπαρισσία. Χαρακτηρίστηκε «ως ο πρώτος κοινοβουλευτικός ρήτωρ της νεωτέρας Ελλάδος», ο οποίος όμως δεν τήρησε πρακτικά των συνεδριάσεων.

Τέλος υπογράφηκε η «ΠΡΑΞΙΣ».  Είναι το μόνο πρακτικό που συντάχθηκε και  ονομάστηκε «Αποδεικτικόν γράμμα». Στον τίτλο έγραφε «ΠΑΤΡΊΣ».

 Η σφραγίδα είχε έμβλημα τον Σταυρό και κεφαλαία τα ακροτελεύτια ΙΣ + ΧΣ, πάνω σε κλάδο δάφνης και κάτω είχε τον μυθικό φοίνικα.

 Κυκλικά έγραφε:  Η ΓΕΡΟΥΣΙΑ  ΤΗΣ  ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ 1821.

Mετά την ολοκλήρωση των διεργασιών της συνελεύσεως, ακολούθησε ορκωμοσία και δοξολογία κατά τη διάρκεια της οποίας ο Επίσκοπος Έλους Άνθιμος πήρε από το σιλάχι του   Καλαβρυτινού Γερουσιαστή Σωτήρη Χαραλάμπη   τις δυο πιστόλες και αφού τις σταύρωσε πάνω στην εικόνα του Χριστού αναφώνησε στο πλήθος, μέσα σε συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα:

«Έλληνες αδελφοί, ευλογημένοι στρατιώται της Πίστεως και της Πατρίδος, ο Θεός ηγίασε τα άρματά σας».

Ο θρυλικός Δεσπότης Άνθιμος ήταν ανάμεσα στα παλικάρια του «καπετάν Δεσπότη» Θεοδώρητου του Βρεσθένης, που μπήκαν στην Τριπολιτσά. Πέθανε από τύφο λίγες  μέρες μετά την Άλωση,  εξαιτίας επιδημίας στην αλωμένη πόλη που προκλήθηκε από τα χιλιάδες διάσπαρτα κουφάρια των Τούρκων.

Η ΠΡΑΞΙΣ, -  κατά τους ιστορικούς «Πράξις των Καλτεζών» - της 26^ης Μαΐου 1821, είναι η πρώτη πολιτειακή πράξη της Επαναστάσεως

και η Γερουσία, η πρώτη Ελληνική Διοίκηση που κατέλαβε την θέση του καταλυθέντος τυράννου.

Η Γερουσία οργανώθηκε σύμφωνα με την αυτοδιοίκηση επί τουρκοκρατίας.

Το γεγονός και μόνο ότι δημιουργήθηκε από Έλληνες

 αποτελεί πολιτική πρόοδο.

Είχε εξουσιοδότηση να ασκήσει κυβερνητική εξουσία κατά την κρίση της και το συμφέρον του Έθνους, όπως θα φώτιζε τους Γερουσιαστές η Θεία Πρόνοια.

Δεν υπήρχε κανένας περιορισμός, οποιαδήποτε ευθύνη ή απόδοση λογαριασμού.

Αυτή η εξουσιοδότηση είχε ισχύ μέχρι την αναμενόμενη άλωση της Τριπολιτσάς.

Πριν διαλυθεί η «Συνέλευση των Καλτεζών», έστειλε προκήρυξη με ημερομηνία 26 Μαΐου  στους Πελοποννησίους «τους τε εν άρμασι και άνευ αρμάτων, να συντρέξωσι και συναγωνισθώσιν». Στους «κωφεύοντες» απαγγέλεται  έκπτωση της ιδιότητος του πατριώτη και απαλλοτρίωση των κτημάτων τους.

Με δύο παρόμοια έγγραφα ειδοποίησαν και τους Πελοποννησίους που διέμεναν στην Ύδρα και στις Σπέτσες.

 Έδρα της Γερουσίας ορίσθηκε η Στεμνίτσα, κωμόπολη πλησίον της Δημητσάνας, «ως τόπος δυνατός και ήσυχος», γράφει ο Δεληγιάννης.

«Χωριατοπούλα του Μοριά»   την έλεγε ο Κολοκοτρώνης και ήταν μέρος απόρθητο – άβατο για την Τουρκιά. Από εκεί η έδρα μετακινήθηκε στο χωριό Ζαράκοβα πλησίον του στρατοπέδου των Τρικόρφων.

Η πρώτη Ελληνική Διοικητική Αρχή της νέας Ελλάδας άσκησε ευεργετική επίδραση στους αγωνιζόμενους και τους ενέπνευσε εμπιστοσύνη.

Εδώ, στον καθαγιασμένο χώρο της Ιεράς Μονής Καλτεζών, όπου,- κατά τον Εμμανουήλ. Ρέπουλη,=  «τα όρη της Αρκαδίας  και οι δασώδεις φάραγγές της αποπνέουν αέρα σιδηρούχον σφυρηλατούντα νεύρα θελήσεως εις τα τέκνα της, νου ευστροφίαν, οξύτητα αντιλήψεως, δραστηριότητα και ακαταπόνητον φιλοπονίαν»,=    συνδέθηκε τα ράσο με τη φουστανέλα, το μπαρούτι με το λιβάνι,    ο Σταυρός με το καριοφίλι.
Σήμερα αποτελεί μνημείο και σύμβολο της εθνικής μας υποστάσεως

Είναι των Αρκάδων  αγλάισμα !

Μετεπαναστατικώς  το θολωτό, λαβυρινθώδες κελί στο οποίο έγινε η       Συνέλευση των Καλτεζών  και η συγκρότηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, μετατράπηκε σε ναΐσκο όπου τιμάται ο Άγιος Κάρπος, η μνήμη  του οποίου είναι στις 26 Μαΐου.

 Έξω απ’ την είσοδο του εκκλησιδίου είναι χαραγμένο:  26η Μαΐου 1821.

Εντός του μικρού ναού υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα στην οποία επιγράφεται:     Εις  μνήμην της εν τη Ιερά ταύτη Μονή των Καλτεζών

                           συνελθούσης εν έτει 1821 Μαΐου 26 Συνελεύσεως

                             προς ίδρυσιν της Πελοποννησιακής Γερουσίας.

                  Η ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος

        αρωγή και του Δήμου Σπάρτης

Τότε η μονή υπαγόταν στην πάλαι ποτέ  διαλάμψασα Μητρόπολη Λακεδαιμονίας. Σήμερα υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Κυνουρίας και Μαντινείας υπό την πνευματική πατρότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Αλεξάνδρου.

Εξωτερικώς της μονής υπάρχει εντοιχισμένη άλλη πλάκα δια της οποίας μαρτυρείται η οικοδόμησή της  «εν έτει Σωτηρίω 1795».

Στο χώρο της μονής λειτουργούσε στα χρόνια της σκλαβιάς και Κρυφό Σχολειό. Σε εκείνους που αμφισβητούν την ύπαρξη των Κρυφών των Σχολειών

στη μεγάλη νύχτα της τουρκικής δουλείας, απαντά ο Φωτάκος στα απομνημονεύματά του :

« Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν δια την παιδείαν…εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα. Εν ελλείψει δε διδασκάλου ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτικά από τους Τούρκους…».

Η μονή το 1825 πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τον Ιμπραήμ.

Αναφέρεται, ειρήσθω εν παρόδω, την επόμενη χρονιά, το 1826, Αντιδήμαρχε του Δήμου Γορτυνίας κα Μαρίνα Διαμαντοπούλου – Τρουπή, κατά περιγραφή του Πλαπούτα, αγωνιστές στο χωριό Σέρβου της Γορτυνίας έστησαν, στα κακοτράχαλα καταράχια, καρτέρι σε φάλαγγα χιλίων πεζών και ιππέων του Ιμπραήμ και αφού τους ανάγκασαν σε φυγή, εγκατέλειψαν πέντε χιλιάδες πρόβατα και μερικά αλογογελάδια, που είχαν αρπάξει από τα χωριά όπου λεηλατούσαν.

 Επαναλειτούργησε η μονή το 1838 έως το 1845 οπότε και εγκαταλείφθηκε.

Το 1920 η Μοναχή Μαγδαληνή ανακαίνισε το Ναό ο οποίος είχε μεταβληθεί σε ποιμνιοστάσιο με την κοπριά να έχει ύψος μέχρι του δαπέδου του Ιερού Βήματος, Έκτοτε λειτουργεί με μοναχές. Τώρα με Καθηγουμένη την Βερονίκη Μοναχή.

Η Ομάδα «Ριζίτες Αμαριώτες»  της Κρήτης, τραγούδησαν για, το Αρκάδι Ρεθύμνου,

 τον φρούραρχο Ιωάννη Δημακόπουλο και τη Μονή Καλτεζών. 

Σήμερα, ως ελάχιστο χρέος, γονυκλινείς αποδίδουνε τιμή:

► Στους εκπροσώπους του Δήμου, δηλαδή του Λαού, της Πελοποννήσου, που θεμελίωσαν στις 26 Μαΐου 1821, στο ευλογημένο αυτό μοναστήρι,  το Κράτος της αναγεννημένης Νέας Ελλάδας.

► Στους, Αρκαδικής καταγωγής, ψυχωμένους, ακτήμονες  πατριώτες, ανιδιοτελείς, αγνούς Ιεράρχες, Έλους Άνθιμο και Βρεσθένης Θεοδώρητο, οι  οποίοι ευλόγησαν την Γερουσία, την πρώτη Ελληνική Αρχή και  αφού εθνικοποίησαν τις αρχές του Ευαγγελίου και εδημιούργησαν συγκέρασμα εθνικοθρησκευτικό, συστρατεύτηκαν  γιγαντομαχούντες   με τους Καπεταναίους στον Ιερό Αγώνα  υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδας.

► Στους μοναχούς του μοναστηριού που στα χρόνια της σκλαβιάς γαλβάνισαν τις ευαίσθητες καρδιές και  εμψύχωσαν το μαρτυρικό Λαό και σφυρηλάτησαν το φρόνημά του ώστε να κρατήσει άσβεστο και δυνατό τον πόθο και το αγωνιστικό σθένος για την Ελευθερία της πατρίδας, από τη Τουρκιά.

Αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από το Καθολικό 

του Αγίου Νικολάου της Ι. Μονής Καλτεζών.

Η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας, δια του προέδρου της Λευτέρη Τζόκα συγχαίρει τους αριστοπνόους  οργανωτές αυτής της εκδήλωσης, όπου αποδίδεται τιμή στη μνήμη  εκείνων  που θεμελίωσαν το νέο Ελληνικό Κράτος, εδώ στο  «Αξιομνημόνευτον Ιερόν Καταγώγιον»  του Αγίου Κάρπου, της μονής Καλτεζών.  

Στις μέρες μας, που ο Λαός μας ύπουλα προσβάλλεται από έξωθεν  δυνάμεις, στα  πολιτισμικά του θεμέλια, στις ηθικές Ελληνικές Αξίες και Αρχές, αλλά και στα από Ηροδότου ιστορηθέντα χαρακτηριστικά του, τα οποία ενδυναμώνουν και περιφρουρούν την ύπαρξή του και είναι το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον, έχουμε  ύψιστο χρέος, να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας χάραξαν με το αίμα τους οι αθάνατοι Ήρωές μας, γιατί:

 «Έθνη επιλήσμονα της ιστορίας των (των πατρίων),εξαφανίζονται» τονίζει ο ιστορικός Άρνολντ Τοΰμπυ.

Αιωνία η μνήμη τους

Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας

Εκδότης – Δημοσιογράφος.

Γενικός Γραμματέας

της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

Η Ιερά Μονή Καλτεζών τίμησε την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, ως «Ανεκτίμητον Συμπαραστάτην, εις την διατήρησιν της Ιστορικής Μνήμης της Ιεράς Μονής ΚαλτεζώνΘεμέλιον της Εθνικής μας Υποστάσεως»

. Ο  πρόεδρος της Ένωσης Λευτέρης Τζόκας παρέλαβε την τιμητική πλακέτα από  την Καθηγουμένη Βερονίκη Μοναχή.

O επίτιμος Λυκειάρχης και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος, απάγγηλε  το ποίημα : «Η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών» στις Καλτεζές  εκ νέου (1821 – 2012), δικής του εμπνεύσεως.