..................
"Η ΑΝΟΙΞΗ"
Του Νίκου Ι. Κωστάρα
Η Άνοιξη είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα. Ένα μήνυμα που η φύση ψάλλει για την ομορφιά της ζωής. Ένα μήνυμα του Θεού για τα δημιουργήματα του, ο παλμός της αιωνιότητας, η διαιώνιση της ζωής, το χαρμόσυνο άγγελμα, το ξύπνημα, το ξημέρωμα, η αυγή, το χαμόγελο, ο έρωτας,. η αγάπη.
Η Άνοιξη είναι η ελπίδα, που κάθε χρόνο ξανάρχεται, για να δώσει στους ανθρώπους την εκπλήρωση μιας ζωτικής χαράς και ολοκλήρωσης, για να ανθίσει το χαμόγελο που αναζωογονεί τις ελπίδες. Η Άνοιξη είναι η εποχή της βλάστησης και των λουλουδιών. Το ξεπέταγμα της φύσης, ύστερα από μακρά χειμερινή νάρκη. Κάθε γωνιά γης εκπέμπει μηνύματα απαλλαγής από τον λήθαργο. Η βλάστηση και σε συνέχεια η ανθοφορία είναι τα κυρία χαρακτηριστικά της Άνοιξης. Ξεκινάει με την αλλαγή του κλίματος και τελειώνει με το τέλος των λουλουδιών και της ωρίμανσης των καρπών -μία μυστηριώδης διεργασία συντελείται Από τα εσώτερα του εδάφους, αναφαίνονται σκιρτήματα, όπου μαρτυριέται το σφρίγος της ζωής. Όλα τους σιωπηρά -αγόγγυστα, με αρμονία και κάλλος, πασχίζουν να ντύσουν στα γιορτινά της τη γη. Τα δέντρα ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη, μπουμπουκιάζουν, ανθίζουν και τα πουλιά τιτιβίζουν την ομορφιά της Άνοιξης, που είναι η ομορφιά της ζωής. Και ο άνθρωπος, όταν είναι Άνθρωπος, αγκαλιάζει την ωραιότητα, τα αγαθά της ζωής, την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, την καλοσύνη, την ανθρωπιά, τον έρωτα, που είναι η πηγή της ζωής. Ό έρωτας έστησε χορό με τον ξανθό Απρίλη", θα ψάλει ο εθνικός μας ποιητής. Και ο εθνομάρτυρας λεβεντοπαπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, θα αναστενάξει: «Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι...».
Ενώ η Παναγιά θα ανακράξει «ω γλυκύ μου έαρ!...» και ο Ιταλός ποιητής ψάλλει: «ω νεότητα, άνοιξη της ζωής, ω άνοιξη, νεότητα του έτους». Και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Είπα στη μυγδαλιά: Μίλησε μου για το Θεό! Κι η μυγδαλιά ανθοβόλησε!». Η Άνοιξη είναι η πιο ανέμελη εποχή και κινείται εκτός ιστορίας. Δεν εμποδίζουν τον άτεγκτο βηματισμό της, ούτε πόλεμοι, ούτε οικονομικές καταστροφές. Είναι η πρόκληση της Φύσης.
Η ερωτική έκρηξη της φύσης συναντά τα σοφά λόγια του Ησιόδου «έαρι πολείν» (την άνοιξη να οργώνεις). Η άνοιξη είναι παντού γιατί είναι σύμβολο. Ευαισθησία και ρομαντισμός. Έρωτας και ανησυχία. Αισιοδοξία και σπινθήρας. «Συνάντησα την Άνοιξη / σ’ ένα ρόδο / κι η ψυχή μου γέμισε λουλούδια» (παλιό γιαπωνέζικο χαϊ καϊ)
Η σάρκα του κόσμου συσπάται από τους ρυθμούς της δημιουργίας. Κάθε νέα Άνοιξη μας βεβαιώνει, πως η δημιουργία συνεχίζεται Διότι κατ’ αυτήν ανασταίνεται η ζωή, ιδίως η φυσική ζωή. Ένας βόμβος προετοιμασίας συνεπαίρνει τα βουνά και τις πεδιάδες. Ακόμη και στα σοκάκια οι σπόροι ανησυχούν και σχίζονται στα δύο, για να ελευθερώσουν το φύτρο τους. Τα μπουμπούκια τελούν σε ερεθισμό με την ευωδιαστή πνοή τους, στέλνοντας το ευωδιαστό μήνυμα της άνοιξης και παρασκευάζουν τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών, για να δοθούν στον ήλιο και στη μέλισσα. Κι αυτή η ομορφιά της Άνοιξης επηρεάζει την πανίδα, το ζωικό βασίλειο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον έρωτα, τη διαιώνιση του είδους.
Γιατί, όλα αναστατώνονται, όλα γίνονται πιο ευαίσθητα, πιο τρυφερά! Χυμός του κόσμου ο έρωτας, γεννά τις νέες ρίζες. "Σπέρμα της νέας ζωής", θα πει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, αλλά σήμερα έχουμε υπογεννητικότητα.
Η Άνοιξη είναι η εποχή που επηρέασε βαθιά τη σκέψη του ανθρώπου από τα πανάρχαια χρόνια. Σ' αυτό το κλίμα συνέλαβε την ιδέα της ανανέωσης της ζωής, που είναι το μυστικό της, Και το ανακαλύπτεις στη θέα του ταπεινού αγριολούλουδου, στο πέταγμα μιας μέλισσας, στο αηδονόηχο κελάηδημα ενός πουλιού, στο άδολο χαμόγελο μιας κοπέλας, στον απαλό παφλασμό του κύματος στο ακρογιάλι, στο κελάρυσμα της ρεματιάς, στο εύηχο θρόισμα της λεύκας, στα βελάσματα του κοπαδιού, στη φλογέρα του τσοπάνη, που σήμερα την αντικατέστησε το τρανζίστορ, ακούγοντας τραγούδια του έρωτα και της αγάπης.
Αυτά είναι θύμισες της παιδικής ηλικίας, που θέλουν να σε διώξουν από τη σκληρότητα της τσιμεντούπολης, για να βρεθείς στη φύση, στην εξοχή, εκεί που νιώθεις την ομορφιά της ζωής και ερωτεύεσαι με τη ζωή, με το θεό, με τη φύση, με την Άνοιξη. “Ώ. φύση, από σένα τα πάντα, εντός Σου τα πάντα, σ’ εμένα τα πάντα» (Μάρκος Αυρήλιος). Η Άνοιξη χαρίζει στην Ελληνική Γη μια ασύγκριτη ομορφιά, που εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε μεγάλη ευθύνη για την προστασία της, καθότι, όπως έχει γράψει μελαγχολικά ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης: Τα πεύκα και τα λιόδεντρα, τα σάρωσαν οι πολυκατοικίες". Ο σημερινός άνθρωπος, με την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση της ζωής του, έχει απομακρυνθεί από τη φύση. Απομυζά, χωρίς σύνεση, τους φυσικούς πόρους και ανατρέπει τους κανόνες βιολογικής ζωής, απειλώντας με αφανισμό τη φύση, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Οι προγονοί μας τιμούσαν κάθε χρόνο το Θεό της Άνοιξης, Διόνυσο, πανηγυρίζοντας τον ερχομό του με το πανηγυρικό ξεφάντωμα της Πρωτομαγιάς, του μήνα "με τα πολλά λουλούδια / με τις δροσιές και χλωρασιές / με τα πολλά αηδόνια../”. Αλλά σήμερα δεν υπάρχουν θεοί, ούτε μύθοί. τους καταστρέψαμε εμείς, ξεριζώνοντας ακόμη και τους μικρούς θάμνους και τα θυμάρια, για... οικοπεδοποίηση και αλλοτρίωση. Κι έτσι, στεγνώνουμε από το χυμό της ζωής, με το άδειασμα της ψυχής και το στένεμα της καρδιάς, χωρίς αγάπη και ανθρωπιά. Κάτι που έχουμε ανάγκη για τη διαβίωση του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής. Και μην ξεχνάμε, ότι η φύση χαμογελά, αλλά και εκδικείται. «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις» (Οδ. Ελύτης)
Νίκος Ι. Κωστάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου