..................
Ενθυμούμαι όταν ήμην μαθητής Ελληνικού Σχολείου εν Δημητσάνι ότε ήκμαζον και εξετιμώντο δύο αοίδιμοι Διδάσκαλοι ο Ιερώνυμος Βογιατζής και Παν. Παπασπυρίδης.
Δεν δύναμαι ήδη να εννοήσω εάν οι αείμνηστοι Εκείνοι ιερωμένοι Διδάσκαλοι ήσαν τόσον άξιοι όπως τότε τους ενόμιζον και ήδη εξακολουθούν να τους νομίζουν, διά να απολαμβάνουσιν τόσης υπολήψεως ή η τότε κοινωνία ήτο τοιαύτη ώστε να σέβηται τιυς διδασκάλους της.Νομίζω όμως ότι και τα δύο θα συνέτρεχον τότε.Οι άνθρωποι κατείχον επαξίως τας θέσεις των,αλλά και η κοινωνία εξετίμα και εσέβετο τους ικανούς και αξίους.
Ενθυμούμαι μίαν καθαράν Δευτέραν ότε έφθασα εν Δημητσάνη από Λάσταν της Γορτυνίας, ο Π. Καρσυλαμάς με τον Δήμον Καραδήμον, οι δύο τότε της Δημητσάνης μερακλήδες, συνεπλάκησαν. Είχον εις χείρας των τα πιστόλια και ήσαν έτοιμοι όπως πιέσωσι την σκανδάλην. Τότε παρουσιάσθη ως από μηχανής Θεός ο Ιερώνυμος Βαγιαντζής ο « Διάκος της Δημητσάνας » .Τα δύο φόβητρα τότε της Δημητσάνης, ερριψαν κάτω τας χείρας ,επί τη παρουσία του σεβασμίου εκείνου Διδασκάλου και ιερού προσώπου και έφυγον λαβόντες αντίθετον διεύθυνσιν.
Και ήδη μετά πάροδον πεντηκονταετίας διερωτώ τον εμαυτόν και λέγω ,τόσον ικανά και αξιοσέβαστα ήσαν τα οπωσδήποτε προέχοντα πρόσωπα ή ήτο και η τότε κοινωνία διαφορετική ;Και μη δυνάμενος εισέτι να ανεύρω την πραγματικήν αιτίαν ανομολογώ ότι άπαντα τα τότε στοιχεία της κοινωνίας ήσαν όπως εμείς δεν δυνάμεθα να είμεθα όπως ήσαν εκείνα,αν και ηδύνατο τις να έχει την αξίωσιν να
* Νεολόγος, αρ. φύλλου 354, 3/1/1921
Δεν δύναμαι ήδη να εννοήσω εάν οι αείμνηστοι Εκείνοι ιερωμένοι Διδάσκαλοι ήσαν τόσον άξιοι όπως τότε τους ενόμιζον και ήδη εξακολουθούν να τους νομίζουν, διά να απολαμβάνουσιν τόσης υπολήψεως ή η τότε κοινωνία ήτο τοιαύτη ώστε να σέβηται τιυς διδασκάλους της.Νομίζω όμως ότι και τα δύο θα συνέτρεχον τότε.Οι άνθρωποι κατείχον επαξίως τας θέσεις των,αλλά και η κοινωνία εξετίμα και εσέβετο τους ικανούς και αξίους.
Ενθυμούμαι μίαν καθαράν Δευτέραν ότε έφθασα εν Δημητσάνη από Λάσταν της Γορτυνίας, ο Π. Καρσυλαμάς με τον Δήμον Καραδήμον, οι δύο τότε της Δημητσάνης μερακλήδες, συνεπλάκησαν. Είχον εις χείρας των τα πιστόλια και ήσαν έτοιμοι όπως πιέσωσι την σκανδάλην. Τότε παρουσιάσθη ως από μηχανής Θεός ο Ιερώνυμος Βαγιαντζής ο « Διάκος της Δημητσάνας » .Τα δύο φόβητρα τότε της Δημητσάνης, ερριψαν κάτω τας χείρας ,επί τη παρουσία του σεβασμίου εκείνου Διδασκάλου και ιερού προσώπου και έφυγον λαβόντες αντίθετον διεύθυνσιν.
Και ήδη μετά πάροδον πεντηκονταετίας διερωτώ τον εμαυτόν και λέγω ,τόσον ικανά και αξιοσέβαστα ήσαν τα οπωσδήποτε προέχοντα πρόσωπα ή ήτο και η τότε κοινωνία διαφορετική ;Και μη δυνάμενος εισέτι να ανεύρω την πραγματικήν αιτίαν ανομολογώ ότι άπαντα τα τότε στοιχεία της κοινωνίας ήσαν όπως εμείς δεν δυνάμεθα να είμεθα όπως ήσαν εκείνα,αν και ηδύνατο τις να έχει την αξίωσιν να
* Νεολόγος, αρ. φύλλου 354, 3/1/1921
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου