ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

του Φίλιππου Νικολόπουλου*

Δρα Κοινωνιολογίας , Παν/κού και Δικηγόρου   

      Διαφωνώ με πολλά σημεία της συνολικής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, όπως διαμορφώθηκε βαθμιαία τον τελευταίο καιρό, και θεωρώ επιβεβλημένο αυτή μου την άποψη να την εκφράσω δημόσια με επιχειρήματα (δεν αναφέρομαι σε επίσημα  κείμενα, διότι μπορεί τα κείμενα να είναι καλά, αλλά  στη χώρα μας δεν εφαρμόζονται στην πράξη, βλ. και περίπτωση Α. Παπανδρέου: Τι είπε και τι έπραξε!). Από την πρώτη στιγμή προσχώρησα  σ’ αυτήν, αλλά άλλα προσδοκούσα απ’ το νέο κόμμα .Επίσης με συνδέει μια προσωπική φιλική σχέση με τον πρόεδρο της, την οποία και τιμώ.  Ωστόσο φίλος ο Φώτης, «φιλτάτη όμως η αλήθεια», για να θυμηθούμε και λίγο τον Αριστοτέλη.

   Η ΔΗΜΑΡ κατάντησε η « κολυμπήθρα του Σιλωάμ», η σανίδα σωτηρίας για πολλά πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που είναι πολύ αμφίβολο αν η νοοτροπία τους, ο αξιακός τους προσανατολισμός και η ιδεολογία τους ( αν υπάρχει ) έχουν κάποια κοινά σημεία με την Ανανεωτική Αριστερά, ενώ παράλληλα δεν αξιοποιεί και δεν  προβάλλει δικά της αξιόλογα στελέχη. Βέβαια σ’ ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα μπορούν να προσχωρήσουν  ελεύθερα πολίτες ,που υπήρξαν μέλη και στελέχη άλλων κομμάτων, αφού τα τελευταία έχουν παύσει να τους  εκφράζουν. Ωστόσο το Κόμμα υποδοχής έχει όχι απλώς δικαίωμα, αλλά και καθήκον να ελέγχει την πολιτική ποιότητα εκείνου που εισέρχεται, ιδιαίτερα όταν είναι προβεβλημένο στέλεχος και προέρχεται από ένα κόμμα που είναι τόσο βεβαρημένο, όπως το ΠΑΣΟΚ. Κι έχει δικαίωμα να αρνηθεί την προσχώρηση, όταν υπάρχουν λόγοι, ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙ  ΤΗΝ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΗ  ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Ο νοών νοείτω. Αρκετά έχει υποφέρει ο τόπος από τέτοια άτομα.    

    Η ηγετική Ομάδα και ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος  επιμένουν στη γραμμή της «Κυβερνώσας Αριστεράς» μ’ ένα τρόπο, που φαίνεται να δίνει περισσότερη σημασία στο πρώτο μέρος της φράσης παρά στο δεύτερο, που μάλλον ξεχνιέται. Επιπλέον δεν διευκρινίζουν «με ποιον τελικά θα κυβερνήσουν». Μπορεί ο Πρόεδρος του κόμματος  σ’ ορισμένα λεγόμενα του να είναι σωστός, αλλά σημασία  έχουν οι πράξεις του και οι επιλογές του. Στη χώρα μας επειδή οι  θεσμοί είναι προβληματικοί στη λειτουργία τους ( ιδιαίτερα στις ημέρες μας με την ουσιαστική χρεοκοπία να μας προσδιορίζει), αν δεν προσέξεις την ποιότητα των ανθρώπων που επιλέγεις  για το πολιτικό σου εγχείρημα ( και μάλιστα όταν διατείνεσαι ότι είναι ριζοσπαστικό), το έχεις χάσει το παιχνίδι. Η ηγετική ομάδα κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Επιπλέον ο μηχανισμός του κόμματος δε λειτουργεί  με το απαιτούμενο πνεύμα αξιοκρατίας και ενδιαφέρεται περισσότερο για τη διατήρηση της δικής του εξουσίας.

   Μπορεί ακόμη ο πρόεδρος του κόμματος να είναι μειλίχιος, γλυκός και μετριοπαθής στο λόγο του, αλλ’ αυτό δεν αρκεί. Όπως δεν αρκεί να λέμε ότι «επιδιώκουμε μια κοινωνία όρθια με τροποποιήσεις του συμφωνηθέντος πλαισίου των δανειακών συμβάσεων» (και ο κ. Σαμαράς ψελλίζει κάτι για προσπάθειες τροποποιήσεων) Θα έπρεπε να είμαστε πιο επιθετικοί, βέβαια πάντα μέσα στο πλαίσιο της ευρωκεντρικήςμας πολιτικής. Θα έπρεπε μάλλον να τονίζουμε ότι κατ’αρχήν δε δεχόμαστε  καθόλου το πνεύμα των μνημονίων. Οι Βόρειοι εταίροι μας δε ρισκάρουν τόσο εύκολα τη χρεωκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της απ’ την Ευρωζώνη Οι Βόρειοι εταίροι μας «βρήκαν και έκαναν ό,τι έκαναν», Αν υπήρχε στιβαρότερη και πιο πατριωτική πολιτική ηγεσία από τη δική μας πλευρά η συμπεριφορά τους θα ήταν διαφορετική. Ο πρόεδρος θα έπρεπε να ήταν πιο κάθετος με το ζήτημα των μνημονίων και τα ενδεχόμενα συνεργασιών με κόμματα μη αριστερά.

Μου δίνει εντύπωση ότι θέλει «να κάνει ομελέτα, χωρίς να σπάσει αυγά». Μπορεί  ακόμη να είναι εγκλωβισμένος, αλλά αν είναι έτσι, αυτό σημαίνει ότι η Δημοκρατική Αριστερά ουσιαστικά έχει «μπλοκαρισμένο» βηματισμό και  δεν μπορεί να δώσει διέξοδο προς την κατεύθυνση  της σοσιαλιστικής προοπτικής ή ακόμη χειρότερο δεν αποτελεί πραγματικά αυτόνομο φορέα της Αριστεράς. Όσοι προοδευτικοί πολίτες, λοιπόν, στρατεύονται παρά το πλευρό της ΔΗΜΑΡ ας προσέξουν. Δεν αποκλείεται και πάλι δυστυχώς να απογοητευτούν. 




_______________________________
* Ο Φίλιππος Νικολόπουλος σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παν/μιο Αθηνών κι αργότερα έγινε διδάκτορας του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Παν/μίου. Από το 1990 άρχισε να διδάσκει κοινωνιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Παν/μίου Κρήτης, όπου το 1993 εξελέγη Επίκουρος καθηγητής. Έχει διατελέσει visiting fellow στο τμήμα κοινωνιολογίας του Παν/μίου Yale (1994), Research Scholar στο τμήμα Κοινωνιολογίας του London School of Economics (1995), Senior Associate member του St Antony's College της Οξφόρδης (1995), Research Scholar του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών του παν/μίου του Harvard (1997) και επισκέπτης καθηγητής στη σχολή Κοινωνιολογίας του Παν/μίου Λομονόσωφ της Μόσχας (1996). Από το 1994 εκλέγεται μέλος του διευθυντικού συμβουλίου της Επιτροπής Ερευνών της Θεωρίας Κοινωνικών Συστημάτων και Κοινωνιοκυβερνητικής Διεθνούς Κοινωνιολογικής Εταιρείας Έχει γράψει βιβλία και μελέτες κοινωνιολογικού περιεχομένου, όπως και πολλά άρθρα πολιτικού περιεχομένου σε περιοδικά και εφημερίδες. Επίσης έχει πραγματοποιήσει εμπειρικές κοινωνικές έρευνες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος.
Παράλληλα ασχολείται με τη λογοτεχνία (ποίηση, δοκίμιο, κριτική) και είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Επιπλέον είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, έχει ενεργό πολιτική δράση και συμμετέχει στο οικολογικό κίνημα.