Ανοικτό Πανεπιστήμιο Δήμου Κυθήρων

Ελεύθερο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Δήμου Κυθήρων
(αριθμ. απόφασης ίδρυσης 010/1999 - 30/1/1999)

Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Δήμου Κυθήρων είναι θεσμός που δημιουργήθηκε το έτος 1999 από το Δήμο Κυθήρων, μετά από εισήγηση του Δημοτικού Συμβούλου Καθηγητή Γεωργίου Ν. Λεοντσίνη. Το στελεχώνουν πανεπιστημιακοί καθηγητές όπως και Κυθήριοι επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι που διαμένουν μόνιμα στο νησί.

Φιλοδοξεί, με τις επιστημονικές και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες που οργανώνει, να συμβάλει στη στήριξη και στην ανάδειξη της εγγενούς κοινωνικής και πνευματικής υποδομής του νησιού. Στους στόχους του περιλαμβάνει την ανάπτυξη σημαντικής συνεδριακής δραστηριότητας, που επικεντρώνεται σε θέματα ιστορίας και πολιτισμού των Κυθήρων καθώς και σε ζητήματα και προβλήματα που αφορούν στη σύγχρονη κυθηραϊκή ζωή, στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία και στη διεθνή κοινότητα.

Με δημόσιες διαλέξεις από επιλεγμένους επιστήμονες, με επιστημονικές ημερίδες, καλλιτεχνικές εκθέσεις και άλλες πνευματικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ο Δήμος Κυθήρων στοχεύει στη διακίνηση της γνώσης και στην πρόκληση γόνιμων συζητήσεων με τους δημότες του καθώς και με τους Κυθηρίους των παροικιών του εσωτερικού και του εξωτερικού. Επιδιώκει να αναδείξει, σε μια εποχή ταχύτατων και κρίσιμων αλλαγών, ζητήματα και όψεις της σύγχρονης πολιτικής, πνευματικής, κοινωνικής και καθημερινής ζωής, όπως η εκπαίδευση των νέων, ο πολιτισμός, η ιατρική παιδεία, η οικονομική ανάπτυξη και η ορθολογική διαχείριση του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος των Κυθήρων.
Οι κύριες δραστηριότητες του Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου μέχρι το έτος 2004 περιλαμβάνονται σε ειδική έκδοση του Ανοικτού Πανεπιστημίου Δήμου Κυθήρων [Γ.Ν. Λεοντσίνης (στην ελληνική και στην αγγλική – επιμέλεια), , Επιστημονικές Δραστηριότητες Ελευθέρου Ανοικτού Πανεπιστημίου Δήμου Κυθήρων (1999-2004), Αθήνα 2004].

Δραματική η κατάσταση στις πυρόπληκτες περιοχές, καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ

Επίκαιρη επερώτηση προς τον υπουργό Οικονομίας για τη «δραματική κατάσταση στις πυρόπληκτες περιοχές» κατέθεσαν 21 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με πρώτη υπογράφουσα την πολιτική εκπρόσωπο του κινήματος για την Οικονομία Λούκα Κατσέλη.

Συγκεκριμένα, οι βουλευτές ρωτούν τον κ. Αλογοσκούφη
- για τη μη υλοποίηση, μέχρι σήμερα, του Σχεδίου Ανασυγκρότησης των πυρόπληκτων περιοχών, όπως είχε δεσμευθεί ο πρωθυπουργός
- για το κενό περιεχομένου και ουσίας «Ειδικό Πλαίσιο Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης Πληγεισών Περιοχών από Πυρκαγιές», που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στις 18/11/2008 εμπαίζοντας τους πυρόπληκτους,
- για τη δραματική οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών, αφού ακόμα δεν έχουν λάβει τις αποζημιώσεις που δικαιούνται για τις καταστροφές που υπέστησαν,
- για το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουν εκταμιευτεί τα χρήματα του Ταμείου Αλληλεγγύης της ΕΕ, ούτε έχουν φθάσει στους πυρόπληκτους τα χρήματα του Ειδικού Ταμείου των Εκτάκτων Αναγκών,
- γιατί στρέφεται κατά πραγματικών πυρόπληκτων αναζητώντας το βοήθημα των 3.000 ευρώ που εισέπραξαν, αντί να εντοπίσει και να τιμωρήσει τους κάθε λογής «διερχόμενους», που εκμεταλλεύτηκαν την κυβερνητική σκοπιμότητα και εισέπραξαν το βοήθημα χωρίς να είναι πυρόπληκτοι,
- γιατί δεν «παγώνει» τα χρέη και δεν αναστέλλει τη διαδικασία των πλειστηριασμών στις πυρόπληκτες περιοχές,
- γιατί δεν παρατείνει τον χρόνο υποβολής επενδυτικών σχεδίων που ενδιαφέρουν ειδικά τις πυρόπληκτες περιοχές και δεν εξασφαλίζει τους απαραίτητους πόρους για την υλοποίησή τους, και
- γιατί δεν διασφαλίζει το εισόδημα των πυρόπληκτων αγροτών, όπως έχει προτείνει το ΠΑΣΟΚ, έως ότου αποκατασταθούν οι καταστροφικές γεωργικές και κτηνοτροφικές τους εκμεταλλεύσεις.

Μια πραγματικότητα που γίνεται εικονική...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με αντίστοιχες του παρελθόντος, να μαθαίνουν όσα ηχηρά συμβαίνουν στον πλανήτη ή στο στενό εθνικό τους περιβάλλον, σχεδόν σε πρώτο χρόνο. Η τηλεοπτική μάχη της είδησης έχει γίνει από απλά άμεση, βίαιη, ορμητική και συχνά σαρκοβόρα, γιατί πάνω στην ταχύτητα μετάδοσης και στην πρωτοτυπία παρουσίασης ενός γεγονότος στηρίζει την επιβίωσή του ο πολυδάπανος και πανάκριβος τηλεοπτικός χρόνος. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν έχει κατηγορηθεί και αγαπηθεί όσο η τηλεόραση, ώστε μπορούμε σχεδόν με βεβαιότητα να πούμε ότι η σχέση του μέσου με τον πολίτη είναι σχέση νοσηρά παθιασμένου έρωτα.
Αυτός ακριβώς ο έρωτας του κοινού αποτελεί για την τηλεόραση πηγή άκριτης δύναμης, αφού τελικά την επιλέγουμε ακόμα και τη στιγμή που κατακρίνουμε τις τακτικές της, ή όταν αισθανόμαστε κορεσμένοι από τις αθέμιτες μεθόδους της, ή προβληματισμένοι μπροστά στην άποψή της περί ηθικής και δικαίου. Είναι σαφές ότι η τηλεόραση πρέπει να διανύσει μεγάλη απόσταση αυτοκριτικής και ελέγχου προκειμένου να προσεγγίσει την έννοια του αψεγάδιαστου μέσου μα όσα αρνητικά χαρακτηριστικά της κι αν διαγνώσει κανείς , ακυρώνονται μπροστά σε δύο θετικά της σημεία που αποτελούν σε θεωρητικό επίπεδο τη βάση κάθε δημοκρατικής κοινωνίας: Το πρώτο είναι η υποχρέωση του πολίτη στην ενημέρωση, άρα τη γνώση ( το να αναζητώ την αλήθεια αποτελεί καθήκον μου) και δεύτερο το δικαίωμα του πολίτη στην επιλογή. Όσο η σχέση του μέσου με τον δέκτη φαίνεται ότι καθορίζεται από το τηλεκοντρόλ, κάθε άλλη κριτική παραμένει χωρίς ουσία, γιατί στο τέλος το επιχείρημα του κρινόμενου μέσου είναι ακλόνητο και ως ένα βαθμό ορθό: «είμαι ό,τι μου ζητούν να είμαι».
Φυσικά, η άποψη αυτή περικλείει μια μεγάλη ανακρίβεια που λόγω της σοβαρότητας του ζητήματος είναι επικίνδυνη: Η φράση «είμαι ότι μου ζητούν να είμαι» θα ήταν απόλυτα σωστή αν η τηλεόραση ήταν εντελώς άψυχη, χωρίς την ανθρώπινη δραστηριότητα. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν ισχύει ώστε το επιχείρημα «είμαι αυτό που μου ζητούν να είμαι» είναι τόσο ορθό, όσο θα ήταν σε άλλη περίπτωση το επιχείρημα «πουλώ ναρκωτικά γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τα ζητούν» ή «διακινώ εικόνες παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο γιατί αυτό μου ζητούν να κάνω»! Φυσικά στις άλλες δύο περιπτώσεις η δήλωση αυτή ακούγεται εξοργιστική γιατί τα εγκλήματα είναι προφανή, ή γιατί κανένας έμπορος ναρκωτικών και κανένας παιδόφιλος μέχρι στιγμής δεν είχε το θράσος να ξεστομίσει δημόσια μια τέτοια δικαιολογία, ή απλά εξαιτίας της έλλειψης αυτοκριτικής και ήθους όταν δεν υπάρχει ο φόβος του νόμου. Είναι ωστόσο ανάλογης (και μάλιστα κατά την εντελώς προσωπική μου γνώμη ηθικά ίσης) βαρύτητας γιατί η τηλεόραση έχει τη δύναμη να προβάλλει ή να ενταφιάσει τον πολιτισμό, ή την χυδαιότητα, άρα να προωθήσει την εξέλιξη ή την παρακμή της κοινωνίας. Όταν επομένως οι άνθρωποι της τηλεόρασης αποποιούνται το δικαίωμά τους να είναι άνθρωποι, με το φτηνό επιχείρημα «δίνουμε αυτό που ο κόσμος ζητά» (ανάλογο του αρχέγονου επιχειρήματος η Εύα με ηπάτησε) το βάρος της βελτίωσης του μέσου πέφτει στον τηλεθεατή κι αυτό είναι μια ευθύνη που η κοινωνία δε φαίνεται να έχει λάβει σοβαρά υπόψη ούτε να επιθυμεί να αναλάβει.
Οι τηλεθεατές επιμένουμε να εμπιστευόμαστε για την ενημέρωση ή τη διασκέδασή μας (η λέξη ψυχαγωγία προϋποθέτει ένα δουλεμένο και υψηλού επιπέδου μέσο) μια τηλεόραση που τελικά δεν μπαίνει στη διαδικασία της αυτοκριτικής και που στηρίζει την βελτίωσή της στην ευαισθησία ενός απρόσωπου, αδιάφορου απαίδευτου και βολεμένου στην ανωνυμία του, πλήθους. Είναι σαφές ότι ο πολίτης της μη- παιδείας δεν μπορεί ως τηλεθεατής να ασκήσει έμπρακτα κριτική σε ότι ακυρώνει την αξιοπρέπειά του, γιατί με αφέλεια πιστεύει ότι μπορεί μυστικά να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα εξευτελιστικό, αφού κανένας δε θα το μάθει. Μπορεί σε μια παρέα ως επώνυμο μέλος μιας κοινωνίας να καταδικάζει ένα show που απειλεί τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά όταν μένει μόνος στην ανωνυμία του ιδιωτικού του χώρου, παύει να σκέφτεται ως πολίτης και λειτουργεί ως ηδονοβλεψίας χωρίς να καταλαβαίνει ότι σ’ αυτή ακριβώς τη μυστική τακτική του ηδονοβλεψία που ικανοποιεί την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του, αλλά καταργεί τον πολιτισμό, στηρίζεται η μισάνθρωπη τηλεόραση που έχουμε. Επιπλέον ο πολίτης που είναι πολίτης μόνο όταν είναι τηλεθεατής, διαμορφώνει την πραγματικότητα, μόνο στο βαθμό που οι (αρνούμενοι την ευθύνη τους) τηλεοπτικοί άνθρωποι την παρουσιάζουν.

Βλέπει επομένως όλη την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή με την ίδια ευκολία με την οποία παρακολουθεί μια ταινία, γιατί τελικά η ζωή όπως την βλέπω από τον καναπέ του σαλονιού μου είναι ταινία. Έννοιες που για κάθε υγιή πολίτη αποτελούν αιτία επανάστασης (σκάνδαλο, διαφθορά, απάτη, κλεψιά, προσβολή της αξιοπρέπειας), για τον τηλεθεατή προκαλούν μια εικονική οργή που τελειώνει με το τέλος της εκπομπής και που φυσικά δεν τον ακολουθεί όταν η μικρή οθόνη κλείνει. Ο λόγος είναι ότι στην εποχή της βιασύνης και του φθηνού εντυπωσιασμού, μια υπόθεση παραμένει υπόθεση όσο φέρνει νούμερα τηλεθέασης: οι πυρόπληκτοι ήταν πυρόπληκτοι για τον τηλεθεατή όσο έκλαιγαν μπροστά στα καιόμενα σπίτια τους, ο σεισμός ήταν είδηση όσο έφταναν φωνές από τα ερείπια ως το σαλόνι μου και ο άνθρωπος που βλέπω να ξεφτιλίζεται μπροστά μου για να κερδίσει το χρηματικό έπαθλο, απλά δεν είναι αληθινός. Η δραματοποίηση της πραγματικότητας την κάνει εικονική γιατί ο τηλεθεατής για τον παρουσιαστή είναι ποσοστό, άρα μη- άνθρωπος και ο κάθε άνθρωπος στη μικρή οθόνη είναι για τον τηλεθεατή εικόνα άρα μη- άνθρωπος. Έχουμε δηλαδή δημιουργήσει μια τηλεόραση από μη- ανθρώπους σε μη- ανθρώπους, άρα βάζουμε στα σπίτια μας τους ανθρώπους της τηλεόρασης και όχι την τηλεόραση των ανθρώπων, δημιουργώντας μια πραγματικότητα που όσο αληθινή κι αν είναι, στα μάτια μας είναι ψεύτικη και εικονική και γι’ αυτό στη βάση της είναι ανήθικη.
Η ανηθικότητα στην τηλεόραση επομένως δεν ξεκινά από αυτό που τελικά φτάνει στον τηλεθεατή, αλλά από την άποψη που έχει ο πομπός για τον δέκτη και ο δέκτης για τον πομπό. Όσο η τηλεόραση ως σύνολο νοημόνων επαγγελματιών, δεν μπαίνει στον κόπο να σεβαστεί την αδυναμία του πλήθους να αντιδράσει και όσο το πλήθος συνεχίζει να λειτουργεί ως πρωτόγονο, βλακώδες πλήθος και όχι ως σύνολο νοημόνων πολιτών, το μέσο δε θα πείθει και ο δέκτης δε θα ενημερώνεται.

Εκτός αν αυτό σκοπίμως γίνεται, είναι ώρα να κάνουμε ένα πρώτο βήμα αντίδρασης, στηριγμένοι στην ικανότητα της κοινωνίας να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της, όπως πιστεύει και ο Μιχάλης Γκανάς με τους στίχους του:
…Έλα να βγούμε απ΄ το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ, στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα
Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο…

Μάρω Σιδέρη

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Παρασκευή 5 Δεκέμβρη 2008

Έκτακτη Ανακοίνωση

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Συμβασιούχων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου αποφάσισε την πραγματοποίηση συγκέντρωσης διαμαρτυρίας την Παρασκευή 5 Δεκέμβρη 2008 και ώρα 11:30 κατά την διάρκεια των εγκαινίων των νέων κτιρίων στην Καλαμάτα .

Εκ του ΔΣ

Της φυλακής τα μίζερα...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ*

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που φυλακίζει τον όμοιό του1 Η φυλακή συνδέεται άρρηκτα με την κοινωνική ανασφάλεια και την εγκληματοποίηση της φτώχειας. Οι φτωχοί μπαίνουν ευκολότερα στα σωφρονιστικά καταστήματα και βγαίνουν δυσκολότερα. Αλλά και όταν βγαίνουν, συναντάνε τα αξεπέραστα εμπόδια των «παράπλευρων εκ-πτώσεων του εγκλεισμού», δηλ. δεν βρίσκουν ζωτικό χώρο για επανένταξη.

*Η θεαματική/γεωμετρική αύξηση του πληθυσμού των φυλακών πέραν του ότι είναι παθολογικό φαινόμενο σηματοδοτεί και μια αλλαγή στις παραδοσιακές μεθόδους ελέγχου. Η κουλτούρα του κοινωνικού ελέγχου οδηγεί σε αυστηροποίηση του ποινικού-σωφρονιστικού συστήματος. Σήμερα μοιάζει να ισχύει το δόγμα «governing through crime» και κατ' επέκτασιν μέσω της φυλακής.

*Το πραγματική πρόβλημα στα σωφρονιστικά καταστήματα δεν είναι ο υπερπληθυσμός, αλλά η υπερφτώχεια και η υπερεξαθλίωση, η διαχείριση της «έξω» αθλιότητας που έχει πλέον τεθεί υπό ποινική κηδεμονία.

*Το σωφρονιστικό σύστημα αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες στήριξης του κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Τα 3Φ (φυλή - φτώχεια - φυλακή) κυνηγούν όποιον τα «κουβαλάει» ως σταυρό και στίγμα.2 Οι προτασσόμενες προδιαγραφές ασφάλειας των φυλακών και των φυλάκων υπερισχύουν των προτεινόμενων μέτρων βελτίωσης των κρατουμένων. Ολοι συζητάνε για την ομαλοποίηση των φυλακισμένων και πολλοί λίγοι για την ομαλοποίηση των φυλακών. *Αλλωστε, ο ιδρυματισμός εξουδετερώνει σε τέτοιο βαθμό την οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα των μέτρων μεταχείρισης ώστε πάντα σχεδόν ο απολογισμός είναι αρνητικός. Παλιά μόνον ο κρατούμενος «εξοστρακιζόταν» από την κοινωνία.

Τώρα όλος ο θεσμός της φυλακής (φύλακες, γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λπ.) βρίσκεται στο περιθώριο. *Κανείς δεν πιστεύει στην «επανένταξη». Αλλοι πιστεύουν στην κατάργηση των φυλακών, άλλοι θεωρούν ότι αν χτίσουμε νέες φυλακές θ' αυξηθεί ο αριθμός των φυλακισμένων, άλλοι θέλουν «λιγότερες αλλά αληθινές φυλακές», αλλά λίγοι μιλάνε για «φυλακές-σχολεία» (όχι, βέβαια, του εγκλήματος).

*Στην Ελλάδα συγχέουμε (εκ του πονηρού;) την πολιτική με τη σωφρονιστική πολιτική. Αυτή η σύγχυση έχει ξεκινήσει από την ίδρυση του ελληνικού κράτους όπου η χάρις εχορηγείτο για μικροκομματικούς ή πελατειακούς ή «βασιλικούς» λόγους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με μια «δημοκρατική» παρέμβαση της εκτελεστικής/νομοθετικής εξουσίας στον έλεγχο του ύψους των δικαστικών ποινών κατά της ελευθερίας με τη μορφή των εκτάκτων, εφάπαξ παρα-απολύσεων.

Αυτή η ιδιότυπη (χωρίς τη γνώμη κανενός ειδικού) και γενικευμένη (λόγω δημοσίου συμφέροντος ή πολιτικού κόστους;) απονομή «χάριτος» διατρέχει το νομοσχέδιο που κατέθεσε ο υπουργός Δικαιοσύνης.

*Αποφυλακίσεις-δωράκια σε όσους διαμαρτυρήθηκαν σήμερα (για τους αυριανούς δεν θα ισχύει η ίδια σωφρονιστική πολιτική;), χρηματικές ποινές εξαγοράς-μαϊμού (οι άλλοι που πλήρωσαν και βγήκαν τι ήσαν ακριβώς; άτυχοι ή κορόιδα;), απολύσεις υπό όρους (χωρίς να είναι σαφείς οι όποιοι όροι), αύξηση ημερών αδείας (θετικό μέτρο αν εντάσσεται σε σχέδιο επανένταξης και όχι σε προσωρινή αποφόρτιση) και συγχώνευση πειθαρχικών ποινών (αντί του ορθού της παροχής εγγυήσεων για τη μη συνεχή και άδικη πειθαρχική δίωξη) συγκροτούν το πλαίσιο της τωρινής «μεταρρύθμισης».

Τα υπόλοιπα εξαγγελθέντα κρατούνται για επαλήθευση.*Επειδή εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι αυτά τα ιδιόρρυθμα εισιτήρια διαφυγής (tickets of leave) έχουν βέβαια χρονολογία επιστροφής κι επειδή το σύστημα ποινικής (και κοινωνικής) δικαιοσύνης πρέπει να λειτουργήσει ταυτόχρονα και στα πέντε επίπεδα (πρόληψη-αστυνομία-δικαιοσύνη-φυλακές-επανένταξη), φοβάμαι ότι σ' ένα χρόνο ο ποσοτικός και ποιοτικός απολογισμός δεν θα είναι θετικός.

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Νομίζω όμως ότι μπορούμε να χαράξουμε ορισμένες δια-θεσμικές κινήσεις, με βασική προϋπόθεση την ελεύθερη έρευνα στη φυλακή. Να σπάσουμε, δηλαδή, τα κάγκελα της σιωπής.

Ετσι:

(1) Χρειαζόμαστε μόνιμη και διαρκή κοινοβουλευτική επιτροπή για τα σωφρονιστικά καταστήματα, η οποία θα συντάσσει ετήσια έκθεση και θα τη συζητάει στη Βουλή.

(2) Το Σώμα Επιθεωρητών να καταστεί πλήρως ανεξάρτητο.

(3) Η συγκρότηση Σώματος Επισκεπτών (Board of visitors) θα συμβάλλει σημαντικά στη διαφάνεια της λειτουργίας.

(4) Η θεσμοθέτηση του Ombudsman των φυλακισμένων ως συμπαθητικού ακροατή θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη τους.

(5) Κρίσιμη στο σημείο αυτό είναι και η ανεξάρτητη λειτουργία του ΚΕΣΦ, οργάνου επιστημονικού που πρέπει να καταρτίζει σχέδιο αντεγκληματικής πολιτικής χωρίς να υποτάσσει την επιστημονική του γνώση σε πολιτικές του υπουργείου Δικαιοσύνης.*Με θεσμούς ορατότητας (ΚΕΣΦ, Σώμα Επισκεπτών), με θεσμούς ελέγχου των ελεγχόντων (υπουργείο Δικαιοσύνης, Σώμα Επιθεωρητών), με θεσμούς προστασίας των δικαιωμάτων των κρατουμένων (Δικαστής Εκτισης Κυρώσεων, Συνήγορος Πολίτη), αφ' ενός θ' αποδείξουμε ότι δεν αρνούμαστε κάθε ευθύνη για τους ανθρώπους που φυλακίζουμε κι αφ' ετέρου θα δώσουμε στην κοινωνία την ευκαιρία να δει με τα δικά της μάτια τι συμβαίνει μέσα στις φυλακές και ν' αρχίσει έναν ειλικρινή δημόσιο διάλογο. Διαφορετικά, τα πράγματα θ' αλλάξουν μένοντας πάντοτε τα ίδια.

* Ο Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/11/2008

«Οι αφελείς πιστοί του Νεοφιλελευθερισμού της Δεξιάς και του Σοσιαλ- Φιλελευθερισμού της "συνθηκολογημένης" Σοσιαλδημοκρατίας...

τώρα ανακαλύπτουν τη τη σοφία και την οξυδέρκεια του Μαρξ, του Κέινς, του Γκαλμπρέιθ και άλλων επιφανών οικονομολόγων αλλά και το όραμα και το σχέδιο μεγάλων πολιτικών»

Πάνο ευχαριστώ για τη δημοσίευση του κειμένου για το ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό "Αρκαδικό Βήμα" έπεσα πάνω σε μια εκτίμηση του Κώστα Λαλιώτη, που έγινε στις αρχές του 2008 και σήμερα είναι δικαιωμένη.

Οχι βέβαια τόσο για την έμμεση πρόβλεψη της νίκης του Ομπάμα, παρότι τότε φαβορί για το χρίσμα ήταν η Χίλαρι και οι Δημοκρατικοί είχαν μικρό πλεονέκτημα για τη νίκη.

Ο κορμός της πρόβλεψής του για τις οικονομικές εξελίξεις αποτελεί τη βάση των σημερινών αναλύσεων των "έγκριτων αναλυτών" που διαβάζουν τον παγκόσμιο οικονομικό Τύπο και πολλών πολιτικών, ακόμα και φιλελεύθερων, που φιλοξενούνται στα τηλεοπτικά παράθυρα και ...ανακαλύπτουν τώρα την Αμερική.

Η δικαίωση της πολιτικής του εκτίμησης αποκτά μεγαλύτερη αξία, αν λάβει κάποιος υπόψη του ότι ο Κ. Λαλιώτης έχει κατηγορηθεί, ίσως όχι άδικα, για τον ελληνοκεντρισμό του και την περιορισμένο διεθνή ορίζοντά του. Πάντως δεν έχω υπόψη μου κάποια αντίστοιχη δημόσια προσέγγιση, την ίδια χρονική στιγμή, από διάφορους "κοσμοπολίτες" πολιτικούς όλων των παρατάξεων που έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια της Δύσης και συχνά- πυκνά επισκέπτονται την Εσπερία...

Βασίλης Νικολόπουλος

Ακολουθεί ένα απόσπασμα του κειμένου που είχε δημοσιευτεί τότε και από ό,τι είδα υπάρχει και στο site. Είναι το εξής:

"Ο Κώστας Λαλιώτης προβλέπει δυσμενείς εξελίξεις σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Βαλκάνια. Αναφερόμενος στην κρίση των στεγαστικών δανείων στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, είπε σε πρόσφατη ομιλία του πως «μέσα σε αυτή τη δίνη η μία "Φούσκα" σκάει μετά την άλλη "Φούσκα", αφήνοντας πίσω τους τα ερείπια μιας εικονικής Οικονομίας και μιας Ανάπτυξης με πρωτόγνωρες και προκλητικές κοινωνικές ανισότητες, αφήνοντας πίσω τους όλα τα υλικά των "Ριγκανόμικς" και των "Κλιντονόμικς"».

Τα θύματα «Τα θύματά τους, μία συντριπτική αλλά ανασφαλής και φοβισμένη κοινωνική πλειοψηφία, αναμένουν ως «από μηχανής θεό» ίσως τα "Ομπαμανόμικς" ως ένα NEW DEAL (ανάλογο με εκείνο της 10ετίας του 30) για την παραπαίουσα Αμερική του 21ου αιώνα», προσέθεσε κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Π. Παπακωνσταντίνου, την περασμένη Δευτέρα.

Μίλησε για τη χειρότερη κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία «προαναγγέλλει ένα Κραχ αντίστοιχο ίσως και μεγαλύτερο από εκείνο του 1929».
Ως απάντηση προέταξε τη «δημοκρατική ανατροπή των κατεστημένων και αποτυχημένων ιδεολογημάτων, είτε στη Νεοφιλελεύθερη εκδοχή της Δεξιάς είτε στη Σοσιαλ-Φιλελεύθερη εκδοχή της μεταλλαγμένης Σοσιαλδημοκρατίας».
«Οι αφελείς πιστοί του Νεοφιλελευθερισμού της Δεξιάς και του Σοσιαλ- Φιλελευθερισμού της "συνθηκολογημένης" Σοσιαλδημοκρατίας... τώρα ανακαλύπτουν τη σοφία και την οξυδέρκεια του Μαρξ, του Κέινς, του Γκαλμπρέιθ και άλλων επιφανών οικονομολόγων αλλά και το όραμα και το σχέδιο μεγάλων πολιτικών», κατέληξε.

Από το Λεβίδι της Αρκαδίας στο "τιμόνι" του Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής ο γιατρός Νίκος Λαζαρόπουλος

Ο Δήμαρχος Αγίου Δημητρίου κ. Νίκος Λαζαρόπουλους αν και γεννήθηκε στην Αθήνα κατάγεται από το Λεβίδι της Αρκαδίας. Η γιαγιά του καταγόταν από το γένος Βαρούχα βυζαντινής καταγωγής. Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο στο Κουκάκι.
- Το 1962 αποφοίτησε από το 6ο Γυμνάσιο Αρρένων και εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Καποδιστριακού Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1969 πήρε το πτυχίο του. Το 1969-71 υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία ως Σημαιοφόρος Ιατρός του Πολεμικού Ναυτικού, στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας (ΝΝΑ).
- Το 1971-74 κάνει την ειδικότητα της Παθολογίας στο Νοσοκομείο “Αγία Όλγα” υπό του Δ/ντη Παθολογικής Κλινικής κ. Ιωάννη Πριόβολου.
- Από το 1974 εργάζεται ως ιατρός στο ΙΚΑ Αγ. Δημητρίου έως το 2006 όπου συνταξιοδοτείται. Το 1974 ιδρύει το δικό του ιατρείο επί της οδού Αν Ζίννη 12 στο Κουκάκι- Από το 2002 εκλέγεται Δημοτικός Σύμβουλος και Αρχηγός παράταξης στο Δήμο Αγίου Δημητρίου.
- Το 2006 εκλέχτηκε Δήμαρχος με ποσοστό 58% και θεωρήθηκε μεγάλη ανατροπή.
Η αποδοχή που εισέπραξε από τον κόσμο ήταν πολύ μεγάλη.
- Έχει συμμετοχές σε πολλά επιστημονικά συνέδρια. Έχει ασχοληθεί ο τοπικός και διαδημοτικός τύπος-Τηλεόραση και ραδιόφωνο.

- Έχει τιμητικές διακρίσεις για την εθελοντική του εργασία στο Κοινωνικό σύνολο. Επίσης πολλά σωματεία τον τίμησαν για το φιλανθρωπικό του έργο που είναι αξιοσημείωτο. Μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.
- Έχει δυο παιδιά το Σπύρο και την Ελένη-Κυριακή.

* Να σημειώσουμε ότι στον Αγιο Δημήτριο -οι παλαιότεροι θα το θυμούνται ως Μπραχάμι- ζουν πολλοί συμπατριώτες μας Αρκάδες και υπάρχει και Σύλλογος Αρκάδων Αγίου Δημητρίου Αττικής, με πολλές εκδηλώσεις στο ενεργητικό του.
Ο Σύλλογος οργανώνει εκδήλωση για το έργο του Αρκά ποιητή (από την Ασέα) Νίκου Γκάτσου, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 7.00 μ.μ. στο Θέατρο Κάρολος Κουν στην περιοχή.

Περισσότερα θα έχουμε στην έντυπη εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες.

********************************************

* Μία μικρή διόρθωση σχετικά με τα παραπάνω. Η εκδήλωση για το Νίκο Γκάτσο, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2009 διοργανώθηκε από τους Αρκάδες Αλίμου. Η Ένωση Αρκάδων Αγίου Δημητρίου διοργανώνει παρόμοια εκδήλωση για το Μάιο του 2009.

Κωνσταντίνα

** Ευχαριστούμε την φίλη μας και συμπατριώτισσα Κωνσταντίνα για την παραπάνω πληροφορία που μας έστειλε.

Αρκαδικό Βήμα

Επιτέλους με τα προτεινόμενα έργα από τον Δήμο Γόρτυνος αλλάζει όψη η Καρύταινα

Mε τα προτεινόμενα έργα από τον Δήμο Γόρτυνος αλλάζει όψη η Καρύταινα...

* Ενημερωτικό Δελτίο *
του Δημάρχου Γόρτυνος Κων/νου Μιχόπουλου
προς όλους τους δημότες για τη σύναψη δανείου

δείτε στο : http://lousios-news.blogspot.com/

Κάθε στεφάνι και μια ντροπή

Παρέμβαση
Του ΑΡΓΥΡΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

«Σας μισώ, αγαπητοί φοιτητές. Εχετε τα ίδια πρόσωπα με τους πατεράδες σας. Είστε χλομοί, ανασφαλείς, απελπισμένοι, αλλά μπορείτε να προσποιείστε ότι είστε παντοδύναμοι, αλαζόνες, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αδίστακτοι. Εχετε, αγαπητοί, τα προνόμια των μικροαστών».

Αυτά έγραφε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, την 16η Ιουνίου 1968, την επαύριον σοβαρών επεισοδίων μεταξύ αστυνομίας και φοιτητών, που έλαβαν χώρα στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Ρώμης.

Σ' ένα παιδί σαν εμένα, που βρέθηκε στο Πολυτεχνείο το 1973, τέτοια λόγια χτύπαγαν δυνατά στ' αυτιά. Λόγια όσων αισθάνονταν ότι μπορούν να συμβουλεύσουν ή και να κριτικάρουν τις συμπεριφορές των άλλων. Λόγια κάθε φορέα εξουσίας προς αυτούς που έχουν το δικαίωμα να τους θεωρούν υποτακτικούς τους. Λόγια οποιασδήποτε καθεστηκυίας τάξης προς καθετί νέο...

Εξω από την καγκελόπορτα κάθε κατάληψης βρίσκεται μια σκιά, που νομίζει ότι είναι γονιός, δάσκαλος, φιλόσοφος, ποιητής, και προσπαθεί να πείσει τον μαθητή, τον φοιτητή, τον σπουδαστή, να εγκαταλείψει τον αγώνα, γιατί αυτό που κάνει είναι εις βάρος της καριέρας του, της εκπαίδευσής του, της προόδου του...

Κι ας βρέθηκε κάποτε κι αυτός, στα νιάτα του, μέσα από την πόρτα.
Οσοι βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο, από τις 14 έως τις 17 του Νοέμβρη του 1973, ξεκίνησαν τον αγώνα τους διεκδικώντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Η αρχική διεκδίκηση για το φοιτητικό αυτονόητο αμέσως μετατράπηκε σε πολιτικό αγώνα για την αξιοπρέπεια, τη μόρφωση, τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία. Συνθήματα όπως «Εξω οι Βάσεις του Θανάτου», «1-1-4», «Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές», «Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα», «Λαέ σπάσε τον κλοιό», «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Μας κυβερνούν οι πίθηκες» τα έβρισκες γραμμένα παντού.

Με αυτά, οι φοιτητές εξέφραζαν την αντίθεσή τους στη χουντική, τότε, κυβέρνηση.Δέκα χρόνια μετά το 1973, η γενιά του Πολυτεχνείου άρχισε να παίρνει σιγά σιγά θέσεις σε κυβερνητικά πόστα. Πολλοί από τους εκπροσώπους της, από αυτούς που βρέθηκαν μέσα από τα κάγκελα, αλλά και κάποιοι από αυτούς που ήταν απ' έξω, έγιναν βουλευτές, υπουργοί...

Σήμερα, τα αιτήματα του 1973 παραμένουν ακόμη ζητούμενα για την ελληνική κοινωνία. Η φτώχεια εξακολουθεί να υπάρχει και να διογκώνεται, η παιδεία νοσεί, αμερικανικές βάσεις παραμένουν στη χώρα.

Η Δημοκρατία πλήττεται από τον φασισμό των ΜΜΕ, των καρτέλ και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, ενώ οι γραμμές της διάκρισης των εξουσιών γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτες. Και αν τότε οι εχθροί ήταν φανεροί και οι «πίθηκες» ευδιάκριτοι, σήμερα είναι ύπουλοι, γιατί έχουν μάθει να κρύβονται καλά.

Τη θέση της γενιάς του Πολυτεχνείου, πίσω από τα κάγκελα των σχολών, παίρνουν κάθε φορά οι γιοι και οι κόρες τους, διεκδικώντας τα ίδια πράγματα. Απέναντί τους, βέβαια, δεν υπάρχουν τανκς. Υπάρχει μια κοινωνία αντιδραστική, δύσπιστη, φοβισμένη και φοβική για καθετί νέο, ηττοπαθής, που δεν δέχεται να ακούσει τις φωνές τους.

Μια κοινωνία πολύ χειρότερη και πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνη του 1973, που χρησιμοποιεί όλα τα λόγια και όλες τις εκφράσεις της για να πείσει τα παιδιά της να επιστρέψουν στο... σπιτάκι τους. Κι αν τότε κάποιο σπίτι μπορούσε να κρύψει κι από έναν φοιτητή, σήμερα αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο.Τα αιτήματα, οι απαιτήσεις, οι διεκδικήσεις, τα συνθήματα δεν άλλαξαν, γιατί μπορεί να άλλαξαν τα πρόσωπα, αλλά δεν άλλαξαν οι ρόλοι.

Στη θέση κάθε φοιτητή έρχεται ένας γονιός, το παιδί του οποίου θα γίνει φοιτητής και πάλι γονιός με τη σειρά του. Για να προχωρήσει η ζωή μπροστά, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να αλλάξουν οι ρόλοι. Αυτοί που βάζουν σήμερα τον εαυτό τους στα κάγκελα να βγουν έξω και να μπουν στο επίκεντρο της κοινωνίας και να γίνουν οι πρωταγωνιστές.

Τώρα, όσο είναι νέοι και πριν γίνουν εικόνα της κοινωνίας και της μοιάσουν...

Εδώ και πολλά χρόνια απέχω από κάθε εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους ήρωες του Νοέμβρη, διότι αισθάνομαι ότι οι περισσότεροι από εκείνους που διαβαίνουν την πύλη του Πολυτεχνείου αυτές τις ημέρες δεν πάνε για να τους τιμήσουν, αλλά για να κρύψουν με τα στεφάνια τους την ντροπή και τις ενοχές τους, γιατί με τη μετέπειτα στάση της ζωής τους, τις επιλογές και τις αποφάσεις τους, προδώσαμε όχι μόνο τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν το 1973, αλλά και τα ίδια τα νεανικά τους ιδανικά και οράματα.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε όσους πραγματικά αποτίουν τιμή αγωνιζόμενοι για τις ιδέες εκείνων.

*από την εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/11/2008

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΙΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ Ε.Ο. ΠΑΤΡΩΝ - ΑΘΗΝΩΝ

Δρόμος θανάτου και αίματος

Μαρία 29 ετών,

Βασίλης 35 ετών,

Παναγιώτης 5 ετών.

Η αδελφή του δεν είχε προλάβει να βαπτιστεί…

Αφησε την τελευταία της πνοή, όπως και οι υπόλοιποι, πάνω στο οδόστρωμα του πιο αιματοβαμμένου δρόμου της Ευρώπης. Στην εθνική οδό-καρμανιόλα Κορίνθου-Πατρών. Ακόμη και οι έμπειροι διασώστες του ΕΚΑΒ λύγισαν μπροστά στο άψυχο κορμάκι [...]περισσότερα...
Κατηγορία: Τύπος
4 Comments

Διόδια Πατρών Κορίνθου.

ΠΕΣ ΟΧΙ στην αδικία

Αφορμή για τη συγκρότηση της ομάδας διαμαρτυρίας «ΠΕΣ ΟΧΙ» αποτέλεσε η προκλητική και διαρκής υποβάθμιση, όχι μόνο της ποιότητας ζωής, αλλά και της ίδιας της ζωής των πολιτών του νομού Αχαϊας, με τη χρήση, εδώ και δεκαετίες, του πιo επικίνδυνου εθνικού δρόμου της χώρας:


Ποιοί είμαστε
Το «ΠΕΣ ΟΧΙ» είναι ο δικτυακός τόπος μιας διευρυνόμενης ομάδας πολιτών, που αντιτίθεται στις ενέργειες που προσβάλουν την ποιότητα ζωής και την ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.
Το «ΠΕΣ ΟΧΙ» δεν εξαρτάται από κανένα πολιτικό φορέα και αποτελεί ένα ηλεκτρονικό σημείο συνάντησης και ενημέρωσης πολιτών. Στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει και να συσπειρώσει τους πολίτες απέναντι σε φαινόμενα καταπάτησης των δικαιωμάτων τους.
Στην Ελλάδα συχνά γινόμαστε μάρτυρες τραγελαφικών καταστάσεων που ταλαιπωρούν τους πολίτες και προσβάλλουν την προσωπικότητα τους και τις ελευθερίες τους. Σε κάποιες περιπτώσεις οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν το τίμημα των κεντρικών επιλογών παίρνοντας πίσω φτωχότατες υπηρεσίες.
Πληρώνουμε πλήθος φόρων, τελών και επιβαρύνσεων σαν συνεισφορά στην πολιτεία και θέλουμε επιτέλους να δούμε ένα μέρος απ’αυτά να γυρίζουν σε μας. Η πολιτεία επιδεικνύει αδιαφορία απέναντι στα δικαιώματα του πολίτη και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που οι πολίτες και η ευημερία τους αποτελούν προτεραιότητα στις κεντρικές αποφάσεις. Η παθητική στάση από μέρους της πλειονότητας των πολιτών, δείχνει να διευκολύνει την επαχθή επιβάρυνσή τους και την παντελή έλλειψη σεβασμού απέναντί τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι πολίτες είναι πράγματι αδύναμοι απέναντι στην εκάστοτε πολιτεία. Η οργανωμένη εκπροσώπηση των πολιτών τελειώνει με τα μετεκλογικά πεπραγμένα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων ευσυνείδητων, ο πολίτης δεν ακούγεται ούτε ερωτάται. Οι περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην και εις βάρος του.
Εδώ εντοπίζεται και ο ρόλος του «ΠΕΣ ΟΧΙ». Να αποτελέσει σημείο επαφής υπεύθυνων πολιτών που θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Η ιστοσελίδα είναι ένα βήμα για κάθε ελεύθερο πολίτη που θέλει να καταγγείλει ή να υπερασπιστεί την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται από το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα, επηρεάζουν όμως την ποιότητα ζωής και την αξιοπρέπεια των πολιτών σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο pesoxi@gmail.com

δείτε περισσότερα στο: http://www.pesoxi.gr/index.php

**********************************************

Και κάπου τα διόδια σταματάνε…
Τo καλοκαίρι του 1996 ήμασταν στην Ατλάντα, καλύπτοντας για την «Ε» τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια μέρα, φύγαμε οδικώς από την πόλη για να επισκεφθούμε, από περιέργεια, την πόλη Athens, της εκεί Πολιτείας της Τζόρτζια. Βγαίνοντας από την Ατλάντα για να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο, σταματήσαμε στον έναν και μοναδικό σταθμό διοδίων που υπήρχε εκεί. Αλλοι περνούσαν με ηλεκτρονική κάρτα, άλλοι ρίχνοντας νομίσματα σε ένα χωνί, που τα «ζύγιζε» και, εάν ήταν εντάξει, άνοιγε αυτομάτως η μπάρα. Υπήρχε σε κάθε λωρίδα μια μεγάλη ηλεκτρονική οθόνη που έγραφε: «Ο δρόμος αυτός κατασκευάστηκε με δικά σας λεφτά. Κόστισε τόσα. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχετε πληρώσει τόσα (και έβλεπες ότι συνεχώς άλλαζε, μειούμενο, το νούμερο του αρχικού κόστους). Μόλις εξοφληθεί αυτό το ποσόν, τα διόδια αυτά θα ξηλωθούν.
Σας ευχαριστούμε».

Συγκρίνετέ το, λοιπόν, αυτό με την απίθανη απόφαση των δικών μας απίθανων τύπων, που ασκούν σ’ αυτόν τον τόπο πολιτική, να αυξήσουν την τιμή των διοδίων στον πιο άθλιο δρόμο της Ευρώπης, τον Αθηνών - Κορίνθου, που έχει «καθαρίσει» κόσμο και κοσμάκη και που, χρόνια τώρα, χρόνια αμέτρητα, εισπράττει λεφτά που δεν ξέρουμε πού πάνε.

Πάντως, όχι εκεί που πρέπει.

* από την εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/09/2008


“Και κάπου τα διόδια σταματάνε…”
του Δημήτρη Τσαούσογλου:
Διοδια
Εγω ηδη από τον Ιανουαριο του 2008 δεν πληρωνω τα διοδια αν και εχω περασει 8 φορες συνολικα.
Οι “παραβασεις” που εκανα μεχρι τον Ιουλιο βεβαιωνονταν από Τ.Ε. Οδοποιιας και μου ελεγαν οι υπαλληλοι οτι σε 5 ημερες θα λαμβανα κληση για να πληρωσω.
Τιποτε δεν μου εχουν αποστειλει μεχρι σημερα.
Περασα και στις 16-8-2008 που πλεον την διαχειρηση την εχει η ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ, παλι δεν πληρωσα και συμπληρωσα ενα εντυπο για τους λογους αρνησης πληρωμης (οδηγια ΕΟΚ 1999/62)
Η ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ μου απαντησε εγγραφως μετα από λιγες ημερες οτι κακως δεν πληρωνω και περιμενω να μου αποστειλουν το προστιμα προκειμενου να κανω προσφυγη, τοσο ατομικα οσο και ως μελος του Διοικητικου Συμβουλιου του Δικηγορικου Συλλογου Πατρων.
Καλω και οσους αλλους θελουν να κανουν το ιδιο και πιστευω οτι τοσο εγω οσο και ο Δικηγορικος Συλλογος θα βοηθησουμε οσο γινεται τον καθε πολιτη να αποφυγει την πληρωμη αυτη και τό προστιμο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΟΥΣΟΓΛΟΥ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ
ΒΟΤΣΗ 42 ΠΑΤΡΑ T.K. 262 21 ΤΗΛ 2610-223780 FAX 2610-271938 6932-382152
Ε-mail: Tsausog@otenet.gr

Γιορτάσαμε τα 20 χρόνια εκδόσεων της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα"

Την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 8.00 πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Atelier Πάρνηθος" Πάρνηθος 29 Κυψέλη η εκδήλωση για τα 20 χρόνια εκδόσεων της εφημερίδας ¨Αρκαδικό Βήμα" αλλά και για τα βιβλία που έχουν εκδοθεί στα χρόνια 1988-2008.
Παραβρέθηκαν φίλοι και συνεργάτες και γιορτάστηκε με ποίηση και οίνο.

Την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 8.00 πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Atelier Πάρνηθος" Πάρνηθος 29 Κυψέλη η εκδήλωση για τα 20 χρόνια εκδόσεων της εφημερίδας μας 1988-2008.

Παραβρέθηκαν φίλοι και συνεργάτες και γιόρτασαν με ποίηση και οίνο.

Για την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" μίλησε ο καπετάν Νίκος Κωστάρας (ο Αρκάς). Αλλά και ο ποιητής Γιώργος Καραντώνης για το περιοδικό "Υφος". Δημοσιεύουμε παρακάτω την ομιλία του κ. Ν. Κωστάρα...

Αγαπητές φίλες και φίλοι του Αρκαδικού Βήματος

Νιώθω μια αρκαδική υπερηφάνεια για την 20χρονη διαδρομή του «Αρκαδικού Βήματος.» , του αγαπητού φίλου , συμπατριώτη αρκαδολάτρη εκδότη και Διευθυντή Πάνου Αιβαλή.

Γιατί μέσα από τις προσεγμένες ποιοτικές σελίδες του Αρκαδικού Βήματος , προβάλλεται ο αρκαδισμός , το Αρκαδικό ιδεώδες , οι ρίζες του διαχρονικού τόπου, που χάνεται στην αχλύ του μύθου και της παράδοσης , και ριζοκρατείται , μέχρι σήμερα.

Ακόμη προβάλλει τους πνευματικούς ταγούς , συγγραφείς , ποιητές και ζωγράφους , που εκθέτουν την λεβεντιά το φιλότιμο και κα τον ψυχισμό των Αρκάδων , επίσης την ομορφιά της Αρκαδίας , που τίμησαν κάποτε και οι ‘’ποιμένες΄΄της Αρκαδίας , όπως ο Πουσέν , ο Γκαίτε , ο Ουγκώ , ο Σίλλερ και άλλοι.

«Αρκάδες εσμέν» είναι η φράση που εκπέμπουν με υπερηφάνεια , όσοι νιώθουν την προγονική τους ρίζα και την μεγαλοσύνη της Αρκαδίας . Μιας Αρκαδίας τυλιγμένης, στο μυστήριο των Αρχαίων Τάφων , μια «χοϊκή» Αρκαδία , που η μυρουδιά τους τρυπάει τα ρουθούνια και γίνεται λιβάνι που μας λιβανίζει , εξαγνίζοντας μας όπως μας ερεθίζει και η αντάρα της κλεφτουριάς και μας γυρίζει προς τα πίσω στα βάθη των αιώνων.

Αυτή είναι η αποστολή του «Αρκαδικού Βήματος» .

Να παρουσιάζει τις σκέψεις των διανοουμένων, που εκφράζουν την ανάσα αυτού του βαθύρριζου τόπου.

Αυτούς τους συγγραφείς , που η αντιπνευματική αλλοτριωμένη καταναλωτική κοινωνία θέλει να τους βάλει στο περιθώριο , να μην ακούγεται η αρκαδική φωνή τους , που γαλβανίζει τη ρωμιοσύνη του Έλληνα.

Ακόμη το Αρκαδικό βήμα και οι διανοούμενοι έχουν χρέος και ευθύνη να εκπέμπουν μηνύματα για την προστασία του περιβάλλοντος , να ενθαρρύνουν τους Αρκαδικούς συλλόγους και να προλάβουν να καταγράψουν τις αναμνήσεις από τους εναπομείναντες θεματοφύλακες των χωριών μας , τη βρυσομάνα της λαϊκής παράδοσης , για να γραφτεί η τοπική ιστορία και ντοπιολαλιά που χρειάζονται να μάθουν οι νεότερες καταβολάδες , για να αγαπήσουν τις προγονικές ρίζες και να επισκέπτονται τα χωριά μας , σαν ζωντανά κύτταρα δημιουργίας , για να έχει συνέχεια αυτός ο βαθύρριζος τόπος.

Αγαπητέ Πάνο , σου εύχομαι να συνεχίσεις για πολλά χρόνια την πολιτιστική σου προσπάθεια , ποιοτικά και με φιλότιμο ώστε η ποιότητα να φρενάρει το διαφθαρμένο θόρυβο.

Όλοι είμαστε μαζί σου , συμπατριώτες στο υπέροχο πατριωτικό σου έργο.
Niκος Κωστάρας
Συγγραφέας,

O "Παρθενώνας της Πελοποννήσου" o Ναός του Επικούριου Απολλωνα

Μέσα στους επόμενους δύο μήνες θα αρχίσει η επανατοποθέτηση των έξι δωρικών κιόνων, από τους δέκα συνολικά, της βόρειας πλευράς του Ναού του Επικούριου Απολλωνα. Το μνημείο επισκέφθηκε ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης, ο οποίος αφού ενημερώθηκε για την πορεία των εργασιών αναστήλωσης από τον πρόεδρο της Επιτροπής Αναστήλωσης Επικουρίου Αλέξανδρο Μάντη, δεσμεύθηκε πως η πολιτεία θα χρηματοδοτήσει με 4 εκατ. ευρώ, μέσω του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (Δ' ΚΠΣ) τις εργασίες που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του έργου. Μετά την τοποθέτηση των έξι κιόνων, που απομακρύνθηκαν πριν από 3-4 χρόνια για να εξυγιανθεί το υπέδαφος, θα αρχίσει να υλοποιείται το νέο πρόγραμμα για τις άλλες πλευρές του κτιρίου. Ενδιαφέρουσα είναι η πρόταση του κ Μάντη που είπε ότι στο πλαίσιο της εξεύρεσης κονδυλίων για την ολοκλήρωση του έργου, να γίνει χρηματοδότησή του και από αυτούς που το λεηλάτησαν, δηλαδή τους Βρετανούς. Ο περικαλλής ναός του Επικούριου Απόλλωνα, που αποκαλείται και "Παρθενώνας της Πελοποννήσου", ως έργο του Ικτίνου, είναι το πρώτο ελληνικό μνημείο που ενεγράφη, το 1986, στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, αλλά παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Η γεωγραφική θέση του μνημείου, στην ερημική τοποθεσία Βάσσες του δήμου Είρας στην καρδιά της ορεινής Πελοποννήσου σε υψόμετρο 1.131 μ. τον καθιστά σχεδόν απρόσιτο και εμποδίζει την ανάδειξή του. Ταυτόχρονα, όμως, το ερημικό, αυστηρό, ορεινό, μυστηριώδες και επιβλητικό τοπίο προσδίδει στο ναό ξεχωριστή ομορφιά. Ο Αρκαδικός ναός συνδέεται άρρηκτα με την ιστορική περίοδο που αντιπροσωπεύει και με τον χώρο στον οποίο βρίσκεται. Αποτελεί δείγμα τολμηρής αρχιτεκτονικής με το συνδυασμό και των τριών ρυθμών της αρχαιότητας και την προσαρμογή στις τοπικές λατρευτικές ιδιομορφίες .

Είναι ένα σημαντικό ιστορικό τεκμήριο. Δεν αντανακλά μόνο την αρχιτεκτονική και την τεχνολογία της εποχής του, αλλά είναι και μαρτυρία διαχρονική και με τις μεταγενέστερες μεταβολές. Οι ελάχιστοι επισκέπτες αποζημιώνονται με το εκπληκτικό θέαμα που αντικρίζουν. Βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί η ανεμπόδιστη αναδρομή στα βάθη του χρόνου και η έμμεση μεταφορά στην κλασική περίοδο, επειδή από το 1987 ο ναός έχει καλυφθεί από ειδικό προσωρινό στέγαστρο και παράλληλα εκτελούνται εργασίες αποκατάστασης του μνημείου.

Στο πλαίσιο της ανάδειξης του ναού, το καλοκαίρι, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση «Επικούριος Απόλλωνας υπό το σεληνόφως». Εκατοντάδες τυχεροί θεατές παρακολούθησαν μια μοναδική βραδιά πολιτισμού κάτω από το φως της πανσελήνου στην κορυφή του Κωτίλου όρους στον αρχαιολογικό χώρο δίπλα στο ναό. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Αρκάς σκηνοθέτης Στάθης Ρέππας. Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης ήταν το Κέντρο Πολιτισμού UNESCO Αρκαδίας, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας και ο Δήμος Είρας.

Στο χαιρετισμό τους οι εκπρόσωποι των συνδιοργανωτών υπενθύμισαν την εκστρατεία για την επιστροφή της ζωφόρου, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, και την ανάγκη επίσπευσης των εργασιών αποκατάστασης του μνημείου. Βέβαια η επιστροφή της ζωφόρου, την παρούσα στιγμή, μοιάζει μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο θα μπορούσε παράλληλα με τις εργασίες αποκατάστασης να προβλεφθεί η κατασκευή ενός μουσείου που θα στέγαζε τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, που αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Ταυτόχρονα αυτό το μουσείο, εκτός από την αύξηση των επισκεπτών και την αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου, θα αποτελούσε ισχυρό όπλο στην εκστρατεία για την επιστροφή της ζωφόρου. Υπενθυμίζεται ότι για την κατασκευή μουσείου υπάρχει μελέτη-πρόταση του Γ. Αγγελή πανεπιστημιακού στο Πολυτεχνείο Ξάνθης.Με τη συνοδεία των ήχων της αρχαιοελληνικής μουσικής, από το Κέντρο Ελληνικής Μουσικής Κληρονομιάς «Λύραυλος», οι θεατές ταξίδεψαν σε χρόνους μακρινούς και αντάμωσαν τον Απόλλωνα και τον Πάνα, που σύμφωνα με τη Μυθολογία σε αυτά τα βουνά υπηρετούσαν τη μουσική με τη λύρα και τον αυλό. Η κορυφαία ηθοποιός Εύα Κοταμανίδου απάγγειλε το ποίημα «Βάσσες» του νομπελίστα Ιρλανδού Seamus Heaney. Επίσης διάβασε το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, από την «Αναφορά στον Γκρέκο», που περιγράφει την επίσκεψή του στο ναό το 1937.

Οι θεατές μέσα από το ντοκιμαντέρ «Επικούριος Απολλων» της Εφης Ξηρού, ξεναγήθηκαν τόσο στη διαχρονική παρουσία του μνημείου, όσο και στο πρόγραμμα αποκατάστασής του.

Η προβολή της ταινίας μικρού μήκους του Jean-Daniel Pollet, λειτούργησε λυτρωτικά και για λίγα λεπτά… απελευθέρωσε το ναό από το στέγαστρό- φυλακή. Οι εικόνες του 1964 με τη συνοδεία του κειμένου του Alexandre Astruc απογείωσαν τους θεατές και ελευθέρωσαν τους κίονες του ναού.

Ο πρωτοποριακός και ανατρεπτικός Γάλλος σκηνοθέτης, που βρήκε καταφύγιο στις Βάσσες «το άκρον άωτον της μαγείας» και εκμυστηρεύτηκε ότι «αυτός ο ναός υπήρξε, για μια δεκαετία περίπου, το κέντρο του κόσμου για μένα. Όταν ανακάλυψα τις Βάσσες, σκέφτηκα: Εδώ πρέπει να υπάρξεις», άφησε με αυτό το έργο του μια ιστορική και καλλιτεχνική μαρτυρία.

Η εκδήλωση επιβεβαίωσε ότι αυτά τα ερείπια εκπέμπουν ισχυρά σήματα στο παρόν και είναι σίγουρο ότι θα στέλνουν και στο μέλλον όταν τα περισσότερα από τα έργα του σήμερα θα έχουν ξεχαστεί. Αυτή η αποδοχή της συμβολής τους στη διατήρηση και συνέχεια του προγονικού πολιτισμού, που είναι η βάση της πολιτισμικής ανέλιξης της χώρας, επιβάλλει και την ανάγκη της αναγνωσιμότητας και διδακτικότητας των μνημείων.Υπεύθυνος για το πρόγραμμα της εκδήλωσης, ήταν ο δημοσιογράφος Βασίλης Νικολόπουλος, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο - οδηγό για τους θεατές της εκδήλωσης.

Το βιβλίο αυτό μαζί με το DVD της εκδήλωσης βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και στο ιντερνετικό βιβλιοπωλείο www.allbooks.gr/index.php

*

Πάνο γειά χαρά

Από δημοσιεύματά σου γνωρίζω το ενδιαφέρον σου για τον Επικούριο Απόλλωνα. Σου στέλνω ένα κείμενο για την εκδήλωση που έγινε το καλοκαίρι και για την πρόσφατη επίσκεψη Λιάπη

Βασίλης Νικολόπουλος

Oι Αρκάδες ανά τον κόσμο στηρίζουν τον Βουλευτή τους Αρκά Πέτρο Τατούλη και είναι μαζί του...

Μετά τη νέα συνέντευξη

Διεγράφη από την

Κοινοβουλευτική Ομάδα

της ΝΔ

ο Πέτρος Τατούλης

Επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα απέστειλε το μεσημέρι της Δευτέρας ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής, με την οποία τον ενημερώνει ότι στο εξής ο βουλευτής Αρκαδίας Πέτρος Τατούλης είναι εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.
Η απόφαση ελήφθη μετά τη νέα συνέντευξη του κ. Τατούλη στην εφημερίδα Έθνος, τη Δευτέρα 1ο.11.08.
Με τη διαγραφή του κ. Τατούλη το κυβερνών κόμμα μένει με 151 έδρες στη Βουλή.
Στη συνέντευξή του ο Πέτρος Τατούλης αναφέρει: «Ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πολιτικές και προσώπων. [...] Όσοι τώρα εμφανίζουν τον κ. πρωθυπουργό ως έρμαιο συμβουλατόρων και επίδοξων υπονομευτών, προφανώς δεν τον γνωρίζουν καθόλου καλά και ασφαλώς τον υποτιμούν. Έχει άποψη και γνώση από την πρώτη κιόλας στιγμή».
Ο Π.Τατούλης υπογραμμίζει ακόμη: «Αν ο πρωθυπουργός πιστεύει, ωστόσο, ότι είναι όμηρος, δεν έχει παρά να καταγγείλλει με ονοματεπώνυμο τους απαγωγείς του. Η παράταξη διαθέτει ακόμη θαρραλέες δυνάμεις που θα συνδράμουν στην απελευθέρωσή του. Πολιτικά μιλώ πάντα».

*από το in.gr

Προηγούμενο άρθρο:
Νέα πυρά Τατούλη κατά της κυβέρνησης (10/11/2008)

Κλειστό για λίγες μέρες το Μουσείο Υδροκίνησης

Το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς ανακοινώνει ότι το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα, ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Αρκαδία, θα παραμείνει κλειστό για το κοινό από την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου έως την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008, λόγω εκτέλεσης των προγραμματισμένων εργασιών ανακαίνισης και συντήρησης.