«Χαμένη» γενιά ή γενιά της ανατροπής

του Γιώργου Η. Παπαηλιού

Δικηγόρου- Διδάκτορα Νομικής

Οι νέοι αποτελούν μία ηλικιακά προσδιορισμένη ομάδα, που, λόγω ηλικίας, διαθέτει ιδιαίτερες παραστάσεις, αναφορές, οράματα και προσδοκίες για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά της, ενώ παράλληλα εμφανίζει κοινούς τρόπους συμπεριφοράς, έκφρασης, επικοινωνίας, διασκέδασης, αλλά και  πνεύμα αμφισβήτησης και αντίδρασης στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων.

Η πολιτικοποίηση της νεολαίας είναι συνάρτηση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και δραστηριοποιείται, των κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονται, των αξιών που προβάλλονται και βεβαίως της συγκυρίας.

Αποτελεί κοινή διαπίστωση, ότι, στο πλαίσιο του, μέσω των νεοφιλελεύθερων «μνημονιακών» πολιτικών,  βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας,   η νέα γενιά βρίσκεται «προνομιακά» στο στόχαστρο αυτών των πολιτικών : ανεργία 57 %, υποβάθμιση μέχρι κατάργησης της δημόσιας παιδείας, ρυθμίσεις, ιδίως στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, που αντιμετωπίζουν τους νέους ως παρίες εργαζόμενους, προγράμματα δήθεν απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, μέσω των οποίων νέοι εγκλωβίζονται στο  πελατειακό σύστημα που «καλά κρατεί», απλήρωτοι δήθεν εκπαιδευόμενοι νέοι (interns), μεταναστευτική αιμορραγία του πλέον αξιόλογου επιστημονικού δυναμικού κλπ.    

Η μεγάλη πλειοψηφία των νέων ηλικιών στρέφεται προς την Αριστερά. Παρά ταύτα κρατά επιφυλακτική στάση, εμφανίζεται δύσπιστη και γι΄ αυτό αποφεύγει την κομματική ένταξη, εμφανίζει δυσανεξία στις εσωτερικές κομματικές διαδικασίες, ενώ περιορισμένα συμμετέχει σε κοινωνικούς αγώνες. 

Είναι στάση που οφείλεται στην ισοπεδωτική δυσφήμηση των κομματικών διαδικασιών, στον εν πολλοίς «κλειστό» τρόπο με τον οποίο αυτές διεξάγονται, δεδομένου μάλιστα ότι οι νέοι ασφυκτιούν με τον παραδοσιακό ρυθμό τους, ενώ οι ίδιοι έχουν δικούς τους κώδικες έκφρασης και επικοινωνίας που έρχονται σε αντίθεση με τους «πολιτικά ορθούς» κομματικούς κανόνες.

 Εξάλλου η μη (μαζική) συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες μπορεί να ερμηνευθεί  από  την απογοήτευση των νέων για τους «καπελωμένους» ή «χαμένους» αγώνες, την εξ αυτής προκύπτουσα δυσπιστία για την αποτελεσματικότητά τους αλλά και τη γενικευμένη δυσπιστία έναντι παρωχημένων θεσμών και αναξιόπιστων κάθε είδους  ηγεσιών. Αλλά και από το γεγονός ότι εδώ και χρόνια, μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις δυσφημούνται ως δήθεν στρεφόμενες κατά του δημοσίου συμφέροντος.

_____________
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" - Οκτ. 2014