..................
Σήμερα Δευτέρα πρωί στις 11.00 αποχαιρετήσαμε στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Αμαρουσίου τον κάπτεν Νικόλα Ι. Κωστάρα. Έναν πνευματικό Άνθρωπο από την ορεινή Αρκαδία, τα Κακουρέικα που ως Καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο. Στον κατάμεστο Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου (όπου και εκκλησιαζόταν ο καπετάνιος εδώ και χρόνια καθώς είναι πεντακόσια μέτρα από το σπίτι όπου έμενε), από φίλους, συγγενείς αλλά και συγχωριανούς του που ήρθαν να πουν το ύστατο Αντίο. Συλλυπητήριο μήνυμα έστειλε ο Δημήτρης Αλεξόπουλος Πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας , αλλά και εκπρόσωποι από την Ένωση Αρχιπλοιάρχων, από Συλλόγους Λογοτεχνών και τοπικούς συλλόγους από την Αρκαδία μίλησαν για τον άνθρωπο των γραμμάτων της σκέψης αλλά και τον θαλασσινό Νίκο Κωστάρα. Παραθέτουμε τον άκρως συγκινητικό λόγο της αγαπημένης του φίλης Πόπης Βραχιώτου-Λυμπεροπούλου που τον αποχαιρέτισε φορτισμένη από έντονη λύπη για την ξαφνική φυγή στην χώρα των αγγέλων του Νικόλαου Ι. Κωστάρα.
της Πόπης Βραχιώτου – Λυμπεροπούλου
Ο Ψαλμωδός στον 14ο Ψαλμό ερωτά: «Κύριε, τις
παροικήσει εν τως σκηνώματί σου;» Για να λάβει την απάντηση: «Ο πορευόμενος
άμωμος και εργαζόμενος δικαιοσύνην, ο λαλών αλήθειαν εν καρδία αυτού, ος ουκ
εδόλωσεν εν γλώσση αυτού, ουδέ εποίησε τω πλησίον αυτού κακόν…»
Και συμπεραίνει ο Ψαλμωδός: «Ο ποιών ταύτα, ου σαλευθήσεται
εις τον αιώνα».
Αυτός «ο ποιών ταύτα» ήσουν εσύ, καπετάνιε Νικόλα.
Αυθόρμητος, καλωσυνάτος. Πονετικός και διδακτικός. Άνθρωπος που γνώριζε να
ελαφρύνει το βάρος των άλλων. Κι ενώ πάνω σου σήκωνες το δικό σου βάρος από το
χαμό της Ζηνοβίας σου, δεν έδωσες βάρος σε κανέναν. Αγαπούσες τον συνάνθρωπο.
Από τη μια θερμά και ανθρώπινα και από την άλλη βαθιά και πνευματικά. Ήξερες να
σέβεσαι και να τιμάς κάθε άνθρωπο και δεν άκουσα ποτέ, μα ποτέ από τα χείλη σου
μια πικρία ή ένα παράπονο για κάποιον ή για κάτι. Και δεν άκουσα, όχι γιατί δεν
τα είπες ποτέ, αλλά γιατί δεν άφησες ποτέ τον εαυτό σου να τα νιώσει.
Ήσουνα αυστηρός με τον εαυτό σου, αλλά επιεικής με τους
άλλους. Ήθελες την ειρήνευση με τους ανθρώπους. Και δεν θυσίαζες αυτό το αγαθό,
έστω κι αν γι’ αυτό χρειαζόταν να θυσιάσεις το δίκιο σου. Ίσως να το θεωρούσα
κάποτε αδυναμία αυτό. Όμως τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από
αυτή.
Αν κάποιος δεν γνώριζε πόσο γεμάτη δράση και δημιουργία
υπήρξε η ζωή σου, θα νόμιζε πως τα πέρασες χωρίς εμπόδια και δυσκολίες. Τόσο
πράος ήσουν! Κι ας είχες παλέψει με τόσες τρικυμίες στη θάλασσα και στη ζωή.
Δεν θα ξεχάσω ούτε εγώ ούτε κανείς απ’ όσους σε γνώρισαν
πόσο αληθινός και ανεπιτήδευτος ήσουν. Απλός σαν παιδί μέχρι τα γηρατειά σου
και σοφός σαν γέροντας από τη νεότερη ηλικία σου.
Θα σε θυμάμαι όσο ζω. Θα θυμάμαι την προτροπή σου: Μπουμπουλίνα,
κάνε τον πόνο σου δημιουργία. Κράτα σφιχτά την πένα και γράψε στη μνήμη των
παιδιών σου και του άντρα σου. Πώς μπορώ αυτά να τα ξεχάσω;
Χθες, καπετάνιε, ο Σύνδεσμος Ιστορικών Συγγραφέων έκοψε την
πίτα του. Για πρώτη φορά ήσουν απών από μια τέτοια σύναξη. Άλλοτε, από μέρες
πριν, μου τηλεφωνούσες. Συναντιόμαστε στην αποβάθρα του ηλεκτρικού σταθμού και
φεύγαμε με το τρένο, μαζί και με κάποιους άλλους μερικές φορές.
Χθες πήγα μόνη. Η είδηση του θανάτου σου θόλωσε σε πολλούς
τη χαρά της γιορτής. Το Διοικητικό Συμβούλιο μου ανέθεσε εκ μέρους του και εκ
μέρους των μελών του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, ως Γενική Γραμματέας, να
σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό.
Τούτη την ώρα, καπετάνιε, που εσύ έχεις πλέον καταγραφεί ως
πολίτης της Ουράνιας Βασιλείας, μπροστά στο σεβαστό σκήνωμά σου βρίσκονται οι
καταξιωμένοι γιοι σου, οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου και όλοι εμείς που ήρθαμε
να σε προπέμψουμε για «την χώραν των μακάρων», όπου ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου
στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Εκεί, ευχόμαστε και προσευχόμαστε, να ζείς αναστημένος κοντά
στον Ιησού, στην αιωνιότητα που ο Χριστός χαρίζει σ’ αυτούς που Τον αγάπησαν σε
τούτη τη ζωή.
Ας είναι η μνήμη σου αιωνία!
____________
* προδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" Ιανουάριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου