Σημεία των καιρών!!!

«Αυτή δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα μας» επαναλάμβανε μέσα στους διαλογισμούς της η Ελπίδα. 

Είχε ακούσει να λέγονται πολλά στις μέρες μας για ανθρώπους που έψαχναν για φαγητό και ρούχα μέσα από τους κάδους των απορριμμάτων, όμως ποτέ δεν είδε με τα μάτια της θέαμα όπως αυτό, μέσα στο σούρουπο, στην γειτονιά της.

Είδε τον άνθρωπο και ένοιωσε το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της. Θα ήταν γύρω στα πενήντα πέντε του χρόνια. Ψηλός, σκουρόχρωμα ντυμένος και καθώς είχε γυρισμένη την πλάτη του, εφάνταζε σαν ξωτικό. Η απόσταση που τους χώριζε ήταν  γύρω στα τρία μέτρα περίπου. Εκεί στην γωνία, έξω από το Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς της.

            Ο άνδρας αυτός σα να μην πίστευε πώς είχε φτάσει σ’ αυτήν την κατάσταση. Ποιος ξέρει πόση συστολή να ένιωθε εκείνη την ώρα που με πολλή προσοχή άνοιγε το καπάκι του κάδου απορριμμάτων του Δήμου! Κοίταξε βιαστικά δεξιά και αριστερά του και βούτηξε το κεφάλι του μέσα στον κάδο, προσπαθώντας να προσεγγίσει αυτό που τον ενδιέφερε. Ο φόβος όμως μήπως γίνει αντιληπτός από κάποιον πελάτη του καταστήματος, του έλεγε πως «έπρεπε να βιαστεί».

Η Ελπίδα, σεβόμενη την όλη κατάσταση του ανθρώπου, τον προσπέρασε διακριτικά και βιάστηκε να ψωνίσει κάποια τρόφιμα και άλλα χρήσιμα γι’ αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, προϊόντα. Αργοπόρησε όμως, μπροστά στο ταμείο. Παρακολουθούσε με κάποια επιφύλαξη τον άγνωστο επισκέπτη του κάδου, μέσα από το παράθυρο. Φοβόταν μήπως τον χάσει και δεν προφτάσει να του δώσει αυτά που ψώνιζε για εκείνον.

            Και όμως, τελείως απρόοπτα, τον έχασε από τα μάτια της. Ο άνθρωπος της διέφυγε τόσο απρόοπτα, που όταν η Ελπίδα επιχείρησε να τον συναντήσει, της ήταν πλέον αδύνατον.

 Γύρισε στο σπίτι απογοητευμένη, ακουμπώντας τα ψώνια της σε κάποιο ράφι. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια άλλη μέρα να τον συναντούσε…

Στο ραντεβού με την φίλη της την Μαίρη, προδόθηκε από την σοβαρότητα της στάσης της. «Δεν μπορεί, κάτι σε απασχολεί απόψε» της είπε η Μαίρη.

  «Ας το ξεχάσουμε» της απάντησε η Ελπίδα, με ένα προσποιητό χαμόγελο. Ήξερε πως δεν έπρεπε να χαλάσει την ατμόσφαιρα γι’ αυτό που είχαν προγραμματίσει. Θα επισκέπτονταν μια ξεχωριστή «φίλη» κυρία από την Ένωση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και θα μοιράζονταν μαζί της Χριστουγεννιάτικες σκέψεις.

            Η Μαίρη σταμάτησε στο κοντινότερο ανθοπωλείο για να αγοράσει ένα μικρό γλαστράκι με κυκλάμινα, ενώ η Ελπίδα παρέμεινε να την περιμένει στην γωνία. Και να τος πάλι, ο άνθρωπός της. Συνέχιζε το ψάξιμο στον κάδο δίπλα της. Αυτή τη φορά η Ελπίδα τον πλησίασε αποφασιστικά για να του μιλήσει. Έτσι έμαθε την ιστορία του. Ήταν άνεργος με τρία ανήλικα παιδιά. Το εργοστάσιο που δούλευε έκλεισε και η οικογένεια βρέθηκε, από τη μια στιγμή στην άλλη, αβοήθητη.

Ο άνδρας της έδωσε την διεύθυνση του σπιτιού του για να επισκεφθεί η Ελπίδα την οικογένεια. Τότε η Ελπίδα ανακάλυψε πως ήταν γείτονες. Εκείνος της  εξομολογήθηκε επίσης, πως δυο τρεις φορές τώρα είχε σταθεί έξω από την εκκλησία της περιοχής, ζητώντας να τον βοηθήσουν. Δεν του βγήκε όμως όλο αυτό σε καλό. Οι συμμαθητές των παιδιών του τον αναγνώρισαν και στην συνέχεια είπαν με σκληρότητα στα παιδιά του πως ο πατέρας τους ήταν «ζητιάνος».

Η Ελπίδα συμπαραστάθηκε όσο μπορούσε στον γνωστό από την ιστορία του πλέον συνάνθρωπο και υποσχέθηκε να επισκεφθεί την οικογένεια και να συζητήσουν μαζί για κάποιες λύσεις στο πρόβλημά τους.

 «Πλησιάζουν Χριστούγεννα» του είπε. «Ίσως η ευλογία τους να χτυπήσει και την δική σας πόρτα».

«Ας ήταν Θεέ μου, οι βαρυφορτωμένες ψυχές των ανθρώπων να βρουν τον δρόμο τους, τούτες τις άγιες ημέρες και το άστρο της Βηθλεέμ ας κάνει το θαύμα του, για να ακουσθεί το μήνυμα «και επί γης ειρήνη…»

Ελένη Τέγου

Κοινωνική Λειτουργός - Συγγραφέας

Ευχαριστούμε την φίλη μας Μάγδα από την Θεσσαλονίκη

που μας έστειλε το παραπάνω κείμενο.