ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και να ξεκινήσουμε το οδοιπορικό μας στο νέο χρόνο....

αντί-Χρονογραφήματος

του  ΘΟΔΩΡΗ  ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ* 

Η νέα χρονιά...

Και η ώρα δείχνει ακριβώς μεσάνυχτα. Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο ισορροπίας ενός τέλους με μία αρχή. Τέλος ενός έτους. Αρχή ενός άλλου. Άλλες φορές ένα τέλος σημαίνει μία απαλλαγή από κα΄τι κακό, κάτι αφόριτο κάτι μη υποφερτό. Άλλες πάλι μία αρχή μπορεί να είναι για ένα κακό, κάτι που δε θέλουμε να μπούμε στο διάβα του.

Η ανθρωπότητα στοιβαγμένη έξω από την πόρτα του νέου χρόνου, περιμένοντας να ανοίξει για να εισέλθει μέσα, σκέφτεται τι θέλει να διαλέξει από τα αγαθά του καινούργιου χρόνου. Όλοι προσδοκούμε να βρούμε αγαθά μέσα στο κατάστημα αυτό. Είτε τα δικαιούμαστε είτε όχι. Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, δεν προετοιμαζόμαστε καθόλου, λες και είμαστε σίγουροι ότι όλα θα είναι διαθέσιμα για εμάς, όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Περιμένοντας προσπαθούμε να διώξουμε τη σκόνη του παλιού χρόνου από τη σκέψη μας, την ψυχή μας. Όχι όμως από το κορμί μας, το οποίο καρτερικά για μερικούς, μαρτυρικά για άλλους, υπομένει το φορτίο του ενός ακόμη χρόνου που αθροιστικά προστήθεται επάνω του.

Οι ευχές πέφτουν άπειρες σταγόνες βροχής στη γη του είναι μας περιμένοντας να ανθίσουν. Μερικές θα πιάσουν ρίζα, θα φυτρώσουν και θα γίνουν δέντρο, το οποίο θα κάνει καρπούς τα όνειρά μας. Καρπούς που πρέπει να μαζέψουμε και να φυλάξουμε. Καρπούς με τους οποίους πρέπει να ταίσουμε και όσους έχουν ανάγκη τροφής. Πνευματικής, ηθικής αλλά και υλικής.

Προσμένουμε ο νέος χρόνος να μας δώσει το κλειδί της ευτυχίας. Το φλουρί της πίτας, το σπασμένο ρόδι προσδοκούμε να ξεκλειδώσουν το συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου των ονείρων μας. Να γίνουμε οι επίσημοι προσκεκλημένοι του νέου έτους στο πλούσιο τραπέζι που θέλουμε να έχει στρώσει μόνο για εμάς.

Η προσμονή και η χαρά ξυπνούν το παιδί που τόσο επιμελώς έχουμε αφήσει να κοιμάται στα ψυχρά υπόγεια του αφιλόξενου εγώ μας.

Όμως δεν έχουμε καταφέρει οι περισσότεροι να οδηγήσουμε την πορεία της ζωής μας μέσα από νοητά μονοπάτια αγάπης, κατανόησης, αλήθειας, σεβασμού. Η ύλη έχει καταπλακώσει τα πάντα. Τα έχει θάψει όλα κάτω από τόνους υποκρισίας, ψευτιάς, μίσους. Δύσκολο να σηκώσουμε κεφάλι. Δύσκολο να απλώσουμε το χέρι για να δώσουμε ή να πάρουμε βοήθεια. Μονόδρομος η μοναξιά μέσα σε μία κοινωνία που σφίζει από υπεπληθυσμό. Πόσο ανοήτο να πεθαίνουμε μόνοι.

Είθε το νέο χρόνο να μην κλειστούμε στο οχυρό του εαυτού μας. Τη διαφορά έχει η μοναχική πορεία από το θάνατο? Συμμετοχή και επικοινωνία πρέπει να φυτέψουμε για να θερίσουμε ευτυχία και αγάπη. Πόσο ευτυχισμένα μπορεί να είναι τα χρόνια τα πολλά αν μας καταρακώνουν, αν μας αλλοτριώνουν.

Ας ανοίξουμε διάπλατα τα παράθυρα της ψυχής μας για να πλημμυρίσει το φτωχικό σπιτικό του ατελή εαυτού μας η ανθρώπινη αύρα που φυσάει γύρω μας, και που τόσο επιμελώς εμποδίζουμε με το πανωφόρι του εγωισμού το οποίο έχουμε ντυθεί.

Ας μην επιστρέφουμε στη μοναξιά του άδειου μας εγώ. Η ανθρωπότητα είναι μία απέραντη αγορά. Ας διαλέξουμε επιμελώς τα αγαθά της και ας προσφέρουμε και εμείς τα δικά μας.

Μόνο τότε θα μπορούμε σίγουρα να ευχυθούμε.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και να ξεκινήσουμε το οδοιπορικό μας στο νέο χρόνο.

____________

* Ο Θοδωρής Παπαχριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο 1ο Λύκειο Χαϊδαρίου. Είναι διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.  Παράλληλα με τις σπουδές του δίδασκε χημεία, φυσική και μαθηματικά σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου, τα οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα.  

δείτε περισσότερα στο: http://www.papachristodoulou.gr/