..................
Ένα χωριό που αργοσβήνει στο χρόνο,
όπως σβήνουν οι ρίζες μας...
Ένα χωριό που δεν έχω γεννηθεί, ούτε κατοικήσει, αλλά είναι οι ρίζες μου
Η κηδεία δεν σας αφορά ούτε έχω σκοπό να σας ψυχοπλακωσω
Εξάλλου η ομίχλη και η δυνατή βροχή επιδείνωσαν την φόρτιση ,μαζί με τα δάκρυα του πατέρα μου(ποιος δεν θα εκλαιγε που γλυτωσε την αδερφη του απο την κατοχη και την πεινα και την εχασε τωρα)
Εκεί ένα κοριτσάκι 16 χρονών έκλαιγε συνέχεια
Την ρώτησα τι συγγένεια έχει και είπε εγγονή της
Άρα είπα εγώ σε έχω ανιψιά
Γνώρισα μια ανιψιά μου στο χωριό…
Κατόπιν πήγαμε για καφέ και κονιάκ στο πολιτιστικό σύλλογο με μια υπεροχη πέτρινη αίθουσα
Ο πρόεδρος μου είπε ότι κάνουν αγώνα για τους λιγοστούς κατοίκους που έχουν απομείνει
Ένα χωριό πλέον χωρίς καφενείο ,φαρμακείο ή ένα μπακαλικο
Ένα χωριό πλέον φάντασμα ,που αν δεν είχε και τον πολιτιστικό σύλλογο, όντως θα έβγαιναν τα φαντάσματα.
Η αίθουσα είναι από το 1922
Όσο και να φαίνεται παράξενο
Αλλά επειδή η πέτρα δεν παθαίνει τίποτα ανακαινίστηκε άψογα
Με εράνους και εθελοντική εργασία
Στην παρούσα αίθουσα στεγαζόταν το δημοτικό σχολείο
Με ακόμα και 100 μαθητές μέχρι την δεκαετία του 60
Ο πατέρας μου (δεν ξεχνάει τίποτα στο μυαλό του ακόμα και όνόματα γερμανών )θυμήθηκε ότι πήγε μια τάξη εκεί σχολείο
Μετά έπιασε ο πόλεμος του σαράντα και μετά ο εμφύλιος
Ακόμα ακούει στα αυτιά του τις οβίδες τον Γερμανών
Και όμως είναι το χωριό που δεν γεννήθηκα δεν έζησα αλλά εκεί έχω τις μνήμες των δικών μου
το αιμα μου οπως το κοριτσι που εκλαιγε για την γιαγια του ενω μενει μακριά
Ένα χωριό που αργοσβήνει στο χρόνο, όπως σβήνουν οι ρίζες μου
Ένα χωριό που πάω εκεί πλέον..μονο… σε κηδείες και παλιά σε Κανένα γάμο, γιατί τώρα δεν υπάρχουν πια παιδιά
Ένα χωριό που η ζωή μας έκανε να το απαρνηθουμε ,σαν να απαρνουμαστε την ιστορία μας
Είναι το δικό μου και το δικό σου ξεχασμένο χωριό…
Ένα χωριό μέσα στην ομίχλη που εξαφανίζει τις μνήμες μας
Ένα χωριό με ακατοίκητα σπίτια που στοιχειώνει η μνήμη των προγόνων μας
Καλό ταξίδι θεία
Πέρασες κατοχή εμφύλιο πεινα αλλά άντεξες
Μετά αγώνας για επιβίωση ,σκληρή δουλειά, οικογένεια
Πέθανες περήφανη
Και ας μην σε έβλεπα σχεδόν καθόλου
Αλλά είσαι η ιστορία μου
Είσαι μια Ηρωιδα θεία μέσα στις χιλιάδες που κρύβουν τα χωριά μας
ΥΓ: οταν βλεπω σπανια αυτους τους ανθρώπους με φιλάνε και μου σφίγγουν με απίστευτη ειλικρίνεια το χέρι
με κερνάνε κρασί και τυρί
...και νοιωθω τυψεις σαν να λενε με τα ματια τους κανε κάτι......
ειλικρινά δεν το αντέχω
.......
Πάντα όταν φεύγουν άνθρωποι δικοί μας, συγγενείς μας, είναι σα να αποχαιρετάμε ένα κομμάτι του εαυτού μας...
Η ζωή προχωρά, χωρίς αυτους που φεύγουν, μα οι μνήμες, πολύ σωστά λες:
Είναι η ιστορία μας, είναι οι ρίζες μας.
Τι σημασία κι αν δεν γεννήθηκες και δεν μεγάλωσες εκεί? Εκεί ακριβώς είναι οι μνήμες του πατέρα σου, άρα αυτές κυλούν στο αίμα σου, γι' αυτό και είναι και το δικό σου χωριό!
Πάντα σε τέτοιες στιγμές στο νου μου έρχεται κάτι που κάπου, κάποτε διάβασα και το κράτησα:
«Το χθες έφυγε.
Συνόδευσέ το με ευχαριστίες.
Το αύριο δεν ήρθε ακόμη.
Περίμενέ το με ελπίδες.
Το σήμερα είναι μπροστά σου.
Ζήσε το σαν στιγμή της αιωνιότητας»
Πολύ όμορφη ανάρτηση, το ωραιότερο μνημόσυνο, στη μνήμη της θείας σου...
Να ζήσετε να τη θυμάστε, Άλκη μου, τη θεία.
Η Αθανασία λέει για το παραπάνω:
Καλησπέρα καλέ μου..δε ξέρω που είναι το χωριό σου...ε,κ γώ έχω ρίζες επαρχία κ από τους δύο γονείς (ο πατέρας μου,είναι από Πελοπόννησο,η μάνα μου είναι από Στερεά Ελλάδα)...εγώ πηγαίνω κ πήγαινα στα χωριά τους,μό-νο όταν ήμουν μικρή σε γάμους,κηδείες έχω πάει κ διακοπές μόνο...έχουμε βέβαια ένα σπίτι,στο χωριό του πατέρα μου...αλλά τώρα δε πάμε και τόσο τακτικά εκεί...δεν μπορώ να πώ ότι με τραβούν,αυτά τα μέρη ή ότι τα αγαπώ...μάλλον όχι...γιανά μη πώ ότι δε μ αρέσει,να πηγαίνω κ καθόλου εκεί...κ ούτε κ πρόκειται να αγαπήσω ποτέ το χωριό του πατέρα μου ή της μάνας μου όπως αγαπώ την Αθήνα που εδώ,γεννήθηκα κ δώ μεγάλωσα....έτσι είναι όταν δεν έχεις ζήσει σε έναν,τόπο κ όταν δεν έχεις γεννηθεί εκεί...δε πονάς για τον τόπο αυτόν...πολύ ωραίο το ποστάκι σου,παρ αυτά... τα θερμά μου συλληπητήρια για τη θεία σου...έκανες πολύ καλά που της αφιέρωσες αυτό το πόστ...καλησπέρες....
* Αναρτήθηκε από Aνεμος στις Σάββατο, Οκτώβριος 17, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου